Adem Turgut

Yoksul üniversite öğrencisi Ömer, ninesine telefon ettiğinde “iki gündür açım nine” demişti son kez .Sonra onun dramını Türkiye, inşaatta çalışırken düşüp ölünce öğrendi.

Yoksulun gölgesi yoktur.

xxx

Hoca camiden evine son derece yorgun ve bitkin bir şekilde dönünce karısı merakla sormuş:

-Camide ne vaaz verdin ki, bu kadar yorgun düştün?

-Hiç... Zenginlerin yoksullara yardım etmelerinin dini bir görev olduğunu anlatmaya çalıştım...

-Bari inandırabildin mi cemaati?

Hoca içini çekerek cevap vermiş:

-Eh işte yarı yarıya... Sadece yoksullar inandı.

Xxx

Ama yoksulun söylediğine kimse inanmıyor. Onların haklarını kimse gözetmiyor.

FethiGiray'ın güzel bir şiiri var:

“Avuç içi kadar yürekleriniz, / Türlü türlü büyük işleriniz, / Şanımız, şerefimiz var, / Sizler bana, / Ben sizlere acıyorum insancıklar! / Hanınız, apartmanınız / Kulunuz, uşaklarınız, / Ufacık tabutlarınız var; / Ben sizlere acıyorum insancıklar!”

xxx

Biz gücü alkışlamayı seviyoruz. Bir küçük parça bize de düşer diye ağzımızın suyu akıyor. Akıl karı iş mi bu?

Ülkenin birinde Bakanın biri akıl hastanesini geziyormuş...

Ne söylerse söylesin hastalar onu hararetle alkışlarken, içlerinden birinin hiç kımıldamadan durduğunu gören Bakan merakla sormuş:

-Sen neden alkışlamıyorsun?

Adam sakin sakin cevap vermiş:

-Ben deli değil, gardiyanım efendim...

xxx

Tabi bir de bunları ister ironi ister direkt söyleyin, hakkınızda söylenmeyen kalmaz. Kütü adam olursunuz.

Olsun diyelim. İnandığını söyleyen sonucuna katlanır.

Namık Kemal, bir adam hakkında kötü bir dedikodu duyunca, hemen o adamı bulup konuşurmuş. Sebebini soranlara şöyle dermiş:

-Şuna emin olunuz ki, hiçbir fazileti olmayan adamı, hiçbir kimse çekiştiremez. Zem olunan adamlar, görüşmeye şayandırlar.