Adem Turgut

“YAZ” DİYORDUN MÜDÜRÜM SANA BOLU HASRETİ YAZDIM

AKP Bolu Milletvekili Metin Yılmaz ilk kar yağışıyla birlikte facebook profiline Bolu Dağı’ndan kar fotoğrafları attı. “Gerede’de trafik yoğun” diye de uyarmış.

Birden dalıp gittim o fotoğrafa…

***

Yıl 1988…

Bolu’dan İzmit’e geleceğim. Biletimizi almışız.  Elmalık Köyü yakınındaki üniversitemizin önünden bineceğiz otobüse, Yücel, ben ve Melike beklerken kar yağmaya başlıyor.

Önce ufak ufak sonra lapa lapa…

Yirmi dakika sonra her yer bembeyaz. Bir TIR gözümüzün önünde kayarak yolu kapatıyor. İnanılır gibi değil. Yarım saat içinde Bolu Dağı başka bir yer oluyor. Otobüs uzaktan görününce selektör yapıyor. Muavin kapıdan bağırıyor:

-Duramayacağız atlayın.

Önce bayanlar. Melike biniyor. Ama otobüs hala gidiyor. Biz de peşinden önce yürüme modunda ardından koşarak derken Yücel atlıyor otobüse. Çantamı uzatıyorum. Sonra da ben neredeyse 150 metrelik bir koşu oluyor bu.

***

Özlediğimi…

Çok özlediğimi hissediyorum. Sevim Tanyürek’in yorumuyla bir Bolu türküsü dinliyorum. Türkü, “Ben gidiyorum Bolu’ya düş peşime gel” diyor.

İsmail Usta, “özledik gel” diyor.

Emin telefonda, “Yazmıyorsun. Saldın kendini” diye yakınıyor.

***

Yıl 1997…

Kar nasıl yağıyor, Bolu’ya…

Kartalkaya’ya çıkmamız gerekiyor. Direksiyonda Kaan, Emin ve ben araçtayız. Ama ne yolculuk. Yolda kayıyoruz. Zincir takacak adam yok. Kaan ve ben perişan oluyoruz zincir takacağız diye..

Parmaklarımın neredeyse donduğunu hissediyorum. 

Emin seyredip akıl veriyor, bize.

Saatlerce kalıyoruz kar altında yolda.

***

Dilime Hasret Gültekin’in Hasretim Sana şarkısı takılıyor. Sivas’ta yangında öldürülen sanatçı içimde bir hasret yangınını alevlendiriyor:

“Toroslarda fırtına, Bolu dağında kar var. İstanbul’da sevdiğim yanar yüreğim yanar. Of hasretim sana.”

Sanki biri çıkacak bana “Nipiyan” diye soracak gibi.

***

Yıl 1990…

Gölcük kar altında…

Fatih abi, Kazım abi, İzzet abi aileleriyle, çocuklar da var. Ve biz gençler. Neredeyse 35-40 kişiyiz. Bir kartopu maçı var. İnanılmaz. Gece yarısını çoktan geçmiş. Buz gibi hava ama üşüyen yok. Arabalar 500 metrede bir duruyor hoopp yeni bir kartopu maçı.

Çakmaklar’a kadar devam ediyor o maç. Kahkaların sayısı kar tanelerini geçiyor. Emin, Fatih abinin arabasını sprey boya ile beyaza boyuyor. Kardan anlaşılmıyor.

Günler sonra Fatih abi “Ya benim arabanın yan tarafını boyamış hergeleler” diyor.

Emin ve ben de ses yok.

***

Kar yağmış.

Bolu Atatürk Stadı kar altında. Kırmızı Beyazlılar, Mersin İ.Y. ile önemli bir maç oynuyor. “Kar varsa Bolu kazanır” diyorum. Ama bitime 15 dakika kala rakip öne geçiyor. Sonra 90 ve artı dörtte Bolu Beyi’nin golleri geliyor.

Kar demek Bolu demek Mersinli ne anlamış..

***

Yıl 1987…

Üniversite birinci sınıftayız.

Sınıf arkadaşım Ercü, Mersinli. “Kış çok olur Bolu’da; kışlıklarını getir” diyorum. İnce bir ceket getiriyor, kışın giymek için. Kar yağmaya başladıktan sonra kendisine neredeyse duble kat bir kürk alıyor.

“Şimdi Bolu kışına bir Mersinli olarak direnebilirsin. Kışı seversen de Bolulu olabilirsin” diyorum.

Xxx

Belki onların Boluluğu bir üniversite hayatı kadar sürdü. Ama benim ki 12 yıl. Deprem olduğunda kar altında çadırda yatanlardan biriydim. Üniversitesinde, belediyesinde, medyasında, sivil toplum örgütlerinde, siyasetinde emek harcayan biriydim ben…

Binlerce kez seyrettim Bolu’da kar yağışını..

Şimdi kar yağıyor Bolu’ya..

Ben yokum…

Müdürüm hani “yazmıyorsun” diyordun ya; al sana yazı.

Buram buram hasret kokan, adı kar soğuğu kendisi yürek sıcaklığında bir yazı.

Özledim be kardeşim.

Özledim hepinizi…