Onur Ustaoğlu

Bugün dışarı çıkmak ve Bolu kardeşin sokaklarında gezmek istiyorum. Hemen akülü aracıma bindim ve Bolu kardeşle yollarda tur atmaya ve bir yandan da sohbet etmeye başladık.

Bolu kardeş bu kaldırımlar niye böyle yüksek?  Çıkış rampası yapmışsın iniş rampası yok şimdi ben nasıl ineceğim?

Kusura bakma Onur haklısın. Kaldırımlar çok yüksek ben onları otomobiller üstüne park etmesin diye öyle yaptım ve yine haklısın bu rampaları yapan arkadaşları uyardım bakın buraya da yapın diye malzeme bitti dediler ve gittiler bir daha da yapmaya gelen olmadı. Sen en iyisi geri dön çıktığın yerden in otomobillerin kullandığı yoldan gel buradan inemezsin.

Peki, Bolu kardeş deyip geri dönüp otomobillerin olduğu yoldan yolumuza devam ederken karnım acıktı. Bolu kardeş, yakınlarda bir lokanta var mı?

Kusura bakma Onur buralarda çok lokanta var ama hiç birine giremezsin sana uygun değiller.

Niye Bolu kardeş? Bu lokantaları yaparken bizi hiç düşünmedin mi? Engellilerin karnı acıkmaz mı?

Onurcuğum tabi ki haklısın ben çok söyledim ama dükkân sahiplerini ve yetkilileri ikna edemedim dedi.

Tam bu sırada imdadımıza bir simitçi yetişti. Bir simit alarak karnımı doyurdum ve yola devam ettim. Yolun tam karşısında bizim muhabirimiz Nermin Hanım gözüme takıldı. Her zamanki gibi elinde kayıt cihazı ve fotoğraf makinesi birini yakalamış röportaj yapıyordu. Bolu kardeş, karşı kaldırımda bir arkadaşımı gördüm buralarda yaya geçidi falan var mı? Karşıya nasıl geçebilirim?

Kusura bakma Onur ben üst geçit ve at geçit yapmaktan normal yaya geçitlerine gerekli önemi vermedim sende o geçitlerden geçemezsin.

Neyse dedim Nermin hanıma uzaktan bir selam çaktım, yola devam ettim. Bu seferde Bolu kardeşe dönüp; “Ya beni bir bakkala götür çok susadım su alacağım” dedim.

Götüreyim Onur götürmesine ama sen bakkalın içine giremezsin çünkü bakkallarımızın çoğunda rampa yok ve basamakla girilebiliyor dedi.

Peki, Bolu kardeş,  sen beni yine de götür, çünkü ben susadım, bir yolunu buluruz almanın.

Tam bakkalın önüne geldim bizim patron  Nursel Hanımı gördüm. “Çok susadım Nursel Hanım, bana içeriden bir küçük şişe su getirir misiniz?” dedim. Oda sağ olsun yardım etti. Suyumu da böylece içtikten sonra yola devam ettim.

Bu sırada tam bankanın önünde bizim  Emin Abiyi gördüm. Tabi o beni uzakta olduğum için görmedi ve herhalde her zamanki gibi acelesi vardı arabasına bindi ve uzaklaştı.

Bende bolu kardeşe dönüp; Bankamatiklerin önüne gidelim de ben  de şu hesabıma  bir bakayım.

 Gidelim gitmesine de sen o bankamatiklere erişemezsin birilerinden yardım alman gerek.

“Ne yardımı Bolu kardeş? Başkasına banka şifresi söylenir mi? Neyse artık eve gidince internetten bakarım” dedim ve yola devam ettim. Artık hava kararmaya başlamıştı bizde nerdeyse eve gelmek üzereydik Bolu kardeşe son olarak şunu sordum.

“Peki, bu gün yaşadıklarımızı gördün Bolu kardeş bizim için yaptığın bir çalışma var mı?”

Şu anda yapılan somut bir çalışma yok ama yeni açılan Bolu dağındaki alışveriş merkezimizde senin gibi arkadaşlarımız için bir uygulama var ihtiyacı olan kişilere alışveriş merkezinde dolaşmaları için tekerlekli sandalye veriliyor. Bazı kurumlarında projeleri var biliyorum ama şu anda gerçekleşen bir şey yok.

“İyi, buna da şükür” dedim ve Bolu kardeşe teşekkür edip eve girdim.

Arkadaşlar bu yazı tamamen kurgudur size bazı şeyleri daha iyi anlatmak ve birazda anlatırken işin içine espri katmak için her gün yaşadığım olayların birkaçını böyle anlatmayı tercih ettim. Umarım anlatabilmişimdir…