Yusuf Yeşilkaya

   Rıza, atölyenin kapısından adımını atıp tezgâhın başına geçtiğinde, önce derin bir of çekti. Sonra makineyi çalıştırma düğmesine bastı. Yanı başındaki emektar işçi Osman’a da laf atmaktan geri kalmadı:

—Ya Osman Ağabey, ne zaman bitecek bizim çilemiz?

—Ne çilesi Rıza?

—Ne çilesi olacak ağabey, görmüyor musun halimizi? Her sabah bu makinenin başına geçiyoruz. Ömrümüz bu meretin başında geçecek her halde…

—Oğlum, meret dediğin makine senin ekmek teknendir. O nasıl söz öyle!

—Ben bilmiyor muyum sanki ağabey? Ama olmuyor işte! Sevmiyorum bu işi.

—Olmaz olur mu Rıza! Her derdin bir dermanı vardır elbette. Sana iki yol göstereyim. Ama önce makineni kapat, sonra bir terslik falan olur Allah göstermesin.

—Buyur ağabey, seni dinliyorum.

—Birincisi, bu işten başka yapabileceğin sevdiğin bir iş varsa burada hiç durma. Hatta şimdi, işe hiç başlamadan burayı terk et. Git sevdiğin işi yap ve mutlu ol.

—Peki, yapacağım başka iş yoksa?

—Asıl mücadele orada başlıyor Rıza. Yapabileceğin başka iş yoksa gideceğin başka kapı yoksa çeneni kapatıp bu işi yapacaksın. Ama yapmış olmak için değil. Aslanlar gibi yapacaksın. Hatta bu işi en iyi sen yapacaksın.

—Nasıl olacak bu dediğin?

—Kolay olmayacak. Zorlanacaksın elbette. Ama evine ekmek götürdüğün için seveceksin. Kimseye muhtaç olmadığın için seveceksin. Çocuğuna defter, kalem aldığın için seveceksin. İşsiz olmadığın için, boş gezmediğin için seveceksin. Başka çaren olmadığı için değil, onurlu yaşamak için seveceksin.

—Galiba haklısın Osman Ağabey. Ben şu makinemi bir daha çalıştırayım. Ama söverek değil severek çalıştırayım değil mi?

—Ha şöyle Rıza! Geç bakalım ekmek teknenin başına. Hayırlı işler evladım.

Rıza, makineyi bu defa söverek değil severek çalıştırdı. Mutlu olmaya çalıştı. Dün söylendiği işin başında bu gün şarkı söyleyerek çalışmak çok kolay olmadı. Pes etmek üzere olduğu hallerde Osman ustanın sözlerini hatırladı.

Şikâyet eden insan olma konumundan, şükreden insan olma konumuna geçmek elbette kolay değildir. Lakin şükür edebilmek ve mutlu olabilmek için kişiye, başkası tarafından yapılan telkinlerin etkisi çok fazla kalıcı olmaz. 

Dış telkinler, ilk başta bireyin dünyasında kıvılcımlar oluşmasına neden olabilir. Ancak iç telkinlerle desteklenmediği zaman yani başkalarının istemesi yerine kişinin kendi isteği var olmadığı sürece başarılı olmak, biraz hayalcilik olacaktır.

            Günümüzde birçok insan, üniversiteyi okumuş olma adına istemediği alanda eğitim görmek zorunda kalıyor. Bu durumda haliyle yaptığı işi sevmeyen insanlar kervanına yeni üyeler kazandırıyor. Üniversiteyi bitiren gençler, ya sevmediği alanda istihdam edilmek zorunda kalıyor ya da sevdiği ama eğitimini almadığı alanda faaliyet göstermek zorunda kalıyorlar.

            Eğitimini almadığı ama sevdiği işi yapan insanlar, eğitimini alıp da sevmediği işi yapan insanlardan daha başarılı olabilmektedirler. Yapılan iş ile ilgili alınan eğitim elbette küçümsenemez, küçümsenmemelidir de. Ama sadece eğitimli olma adına mutsuz insanlar fabrikası kurmak, bence daha çok önemsenmelidir.

“Bir saatliğine mutlu olacaksanız, şekerleme yapın...
Bir günlüğüne mutlu olacaksanız, balık avlamaya gidin...
Bir aylığına mutlu olacaksanız, evlenin...
Bir yıllığına mutlu olacaksanız, bir servete konun...
Tüm yaşam boyunca mutlu olacaksanız, işinizi sevin...”

Yazara mesaj: [email protected]         www.yusufyesilkaya.com