İbrahim Karagöz

Son yıllarda bizim ne işimiz var ile başlayan cümlelere gıcık kapar oldum. Geçmişini bilmeyen insanlar yüksek sesle soruyor:

Ne işimiz var Suriye’de? Ne işimiz var Libya’da? Ne işimiz var Kıbrıs’da? Ne işimiz var Bosna’da?

Bizim çok işimiz var bu Dünyada!

Yüzyıllardır tüm dünyayı karış karış gezen ve ortalığı kan gölüne çeviren, kardeşi kardeşe düşman eden casus Misyonerlerden daha fazla görevimiz var.

Macaristan’da, Bulgaristan’da, Libya’da, Yemen’de ecdadımızın kanı ile sulanmış topraklarda atalarımızın emanetleri var.

Saraybosna gezisinde Bosna’lı rehberin “Tüm dünya bize defter ve silgi gönderiyordu. Siz Türkler bize para gönderdiniz, silah gönderdiniz. Sizlerden gelen yardım olmasa idi ben karşınızda olamazdım!” cümlesi kalbimi parçaladı.

Azerbaycan Devlet Sanatçısı Azerin hanımefendinin icra ettiği “Çırpınırdı Karadeniz”  şarkısı ciğerinizi delip geçmiyor mu?

Çırpınırdın Karadeniz

Bakıp Türk’ün Bayrağına

Ah ölmeden bir görseydim

Düşebilsem toprağına

Anadolu Topraklarına hasret, Anadolu’dan gelecek yardıma muhtaç milyonlar var.

Ne yapalım ecdadımızın mezarlarının ve isimlerini yok olmasına izin mi verelim? Ecdadımızın kanını taşıyan torunlarına, kardeşlerimize sırt mı çevirelim?

Gönderseler hiç düşünmem giderim Suriye, Libya, Yemen veya Doğu Türkistan. Tarih beni çağırır iken buna kayıtsız kalamam.

Tek millet iki devlet kardeşimiz Azerbaycan’da gençlerin İdlib katliamı sonrası kaleme aldığı ve Türkiye Cumhuriyetine gönderdiği yazıyı hiç okudunuz mu?

Şehitleriniz Değil, Şehitlerimiz ile biten başlayan.

Karabağ’da ılık bir meltem rüzgârında gururla ve onurla Azerbaycan Bayrağı dalgalanıncaya kadar huzurumuz olamaz. Cetvel ile çizilmiş sınırlarda özgürlüğü bekleyen Müslümanlar güvercin kadar hür olmadıkça. Doğu Türkistan’da kardeşim evinde huzurla uyumadıkça.

Benim çok işim var bu Dünya’da.

Saygılarımla