Muharrem Demirel

Tanrı Dağlarında başladı bu sevda,

Sonra bir kıvılcım düştü gönüllere Türkistan’dan

Ahmet Yesevi Ocağından…

Onlara ‘Yesevi Dervişleri’ dediler,

Onlar da

Malazgirt Zaferi ile Anadolu’nun her yanını Türk İslam Ülkesi eylediler.

Türk’ün töresini, Türk’ün ilini İslam ile yoğuran, İslam ile kaynaştıran ve

Ahmed Yesevi Ocağında kaynayan, pişen, kavrulan ve de Türkistan’dan yol alan sevdalıların ocağı;

Anadolu da Ülkü Ocağı oldu.

Onlar

Türkiye Cumhuriyetine, vatana, bayrağa ve İslam’a

Esaret altındaki Türk İllerinde inim inim inleyen esir soydaşlarımıza mektup oldular,

Pullarını ise gözyaşları ile yapıştırdılar.

Aç kaldılar, tabutluklara girdiler, süründüler, yağlı ilmiklere gittiler,

Ama sevdadan vazgeçmediler.

Son Türk İslam Toprağında Emperyalistler bir tezgâh kurarlarken

Ve neticesinde

Mahalleler, sokaklar kurtarılmış bölge olurken,

Ve kızıl bayraklarla gövde gösterileri yapılırken,

Birileri anasının yanında oturur

Bir diğeri karısının koynunda mışıl mışıl uyurken,

Ve

Her şeyi Ulu Yaradan’a bırakıp, ‘Allahüekber’ diyerek sadece kendilerini kurtarmaya çalışırlarken,

Ve de nedendir anlaşılmaz, devletin polisi jandarması bu olaylara sessiz kalırken,

Onlar

Başbuğun yolunda,”…Ülkücü Türk Gençliği olarak ,
Komünizme, Kapitalizme, Faşizme, Siyonizme,

Ve her türlü emperyalizme karşı,
Mücadelemiz son nefer, son
nefes, son damla kana kadardır…”diyerek etmiş oldukları yeminlerinden dönmediler.

Kurşunlara hedef oldular, Bolu’dan Zeki Bük ve Rahmi Aktaş, Düzce’den Mehmet Altın olmak üzere 5000 şehit verdiler ama baş eğmediler.

Korkmadılar çekinmediler.

Davalarından vazgeçmediler.

Ve o 12 Eylül…

Emperyalizmin uşakları

Araştıran, soruşturan, okuyan, yorumlayan bu insanların üzerinden bir silindir gibi geçti.

Ama

Sandılar ki tükenecekler…

Sandılar ki bitecekler…

Sandılar ki pes edecekler…

Onlar

Çok ama çok çileler çektiler, Yusufiyelere girdiler, işkenceler gördüler,

Zulmün darağaçlarında, boyunlarına geçirilen yağlı urganların halkalarından son kez bakabildikleri sema da; kendilerini karşılamak için uçuşan Bedir`in, Malazgirt’in Çanakkale`nin ve Sakarya`nın şehitlerinin mübarek ruhlarına gülümseyip, Kelime-i Şehadet getirerek, Kuran ve Türk bayrağı ile bu dünyaya veda ettiler.

Her türlü baskı ve tehditlere rağmen direndiler.

Ne Yüce Yaradan’a, ne de bu devlete isyan etmediler; imanlarını vatanlarını bayraklarını davalarını kirletmediler.

‘İlay-i Kelimatullah’ dediler, şükür makamında tevekkül eylediler.

Davalarından vazgeçmediler.

Onlar

Anadan babadan yardan ayrı kaldılar,

İş aradılar açık kapı bulamadılar, bırakın adamı insan yerine bile konulmadılar.

“Kendimiz için değil; Türk Bayrağı, Türk Vatanı içindi. Türkiye’nin bölünmez bütünlüğü içindi”dediler.

“Allah içindi Peygamber içindi; sizin içindi.”Dediler,

Dinletemediler…

O şartlardaki Türkiye gerçeğini göremeyenlerin

“Memleketin askeri var, polisi var, jandarması var sizi mi kaldı memleketi kurtarmak.” sözlerini bol bol dinlediler.

Vefa göremediler

Ama yine davadan dönmediler.

Vefa göremeseler de hiç küsmediler…

Çünkü

Soyu Hazreti Nuh’un oğlu Yafes’ den başlayan ve Tanrı Dağlarından çıkan bu Bozkurtların, Alperenlerin abdestleri sağlamdı,

Abdestlerini Orhun’un kaynağından Türk olarak almışlar,

O bedeni İslam’ın ruhu ile donatmışlardı.

12 Eylül silindir gibi geçmesine rağmen üzerlerinden dağılmadılar,

Sırtında seccade elinde tesbih; dava adamı edalarında ortalıkta dolaşanlar, gömlek üstüne gömlek değiştirirlerken

Onlar

Başbuğ Alparslan Türkeş’in kutlu Türk İslam yolundan ayrılmadılar,

Yesevi Dervişi Yunus Emre’nin

“Biz sevdik aşık olduk,

Sevildik maşuk olduk,

Hem dem yeniden doğarız

Bizden kim usanası.”sözlerinden ilham alıp,

‘Ya Allah Bismillah’ deyip yeni bir aşk ve yeni bir şevk ile toplandılar.

Pek çok 12 Eylüller geldi geçti,

O günün en büyüğü, Kenan Evren’in dönemi bitti.

Ama çile ile kardaş, yüreklerinizdeki gönüldaş, zor günlere yoldaş olan ÜLKÜCÜLER hiç bitmedi.

Türkiye Cumhuriyetinin bölünmez bütünlüğüne, Türk Birliğine,

Türk İslam ülküsüne inanmış olan Ülkücüler

Dün ‘ BİR’ diler bugünde birler, dün ‘İRİydiler bugünde iriler, dün ‘DİRİ’ydiler bugünde diriler.

Dün varlardı, bugün de varlar, Allah’ın izni ile yarınlarda yine var olacaklar.

Onlar

Davalarından, Türk İslam Ülküsüne olan sevdalarından son nefere ve son nefeslerine kadar vazgeçmezler ki…

Ahmet Yesevi Hazretlerinin ocağından tütmeye başlayan

Ve bugün

Aynı duygularla aynı heyecanlarla devam eden Ülkü Ocaklıların nesli bitmez ki…

Hatalarından ders alan, ham iken pişen ve pişerken yanan,

12 Eylülleri yaşamış Ülkücüler için bu günler ne ki…

Hem Ülkücülük bir davadır, siyaset değil ki; tükenmez ki…Ancak Onlar,
“Vatan” dediler; faşist,
“Türk” dediler; kafatasçı oldular,
Onlar kâh ihanet kurşunları, kâh yağlı ipliklerde;
Kelime-i şahadet getirerek, can verdiler,
Hatırlanmadılar.
Yusufiyeler’de çile çekip,
Anadan babadan yardan ayrı kaldılar.
Çıktılar...
İşsiz kaldılar; adam yerine konulmadılar.
Vefa aradılar; bulamadılar,
Allah, Vatan Bayrak, Kur’an, Şehit dediler,
Ucuz siyasetçi oldular.
Kırıldılar ama bu vatana da, insanlarına da hiç darılmadılar.Ancak Onlar,
“Vatan” dediler; faşist,
“Türk” dediler; kafatasçı oldular,
Onlar kâh ihanet kurşunları, kâh yağlı ipliklerde;
Kelime-i şahadet getirerek, can verdiler,
Hatırlanmadılar.
Yusufiyeler’de çile çekip,
Anadan babadan yardan ayrı kaldılar.
Çıktılar...
İşsiz kaldılar; adam yerine konulmadılar.
Vefa aradılar; bulamadılar,
Allah, Vatan Bayrak, Kur’an, Şehit dediler,
Ucuz siyasetçi oldular.
Kırıldılar ama bu vatana da, insanlarına da hiç darılmadılar.