Ömer Maden

   Mübarek Ramazan ayı her zamankinden farklı geçiyor. Bu sene koronavirüs nedeniyle toplu iftarlar verilemiyor. Arkadaşlarımıza, dostlarımıza iftar açamaya gidemiyoruz. Akrabalarımızı evimize iftara davet edemiyoruz. İftar çadırları kurulamıyor. Camilerde teravih namazı kılınamıyor. Camiler kapalı. Ramazan davulcusunun da sesi çıkmıyor.

   Önceki senelerde hatırlıyorum hayırsever kurumlarca iftar çadırları kurulurdu. Hatta Belediyenin organize ettiği İzzet Baysal Caddesi’nde binlerce insanın katıldığı iftar sofralarını hiç unutmuyorum. Anıtpark’ta ise Kızılay Bolu Şubesi her sene iftar çadırı kurarak, sıcak iftar yemeği verirdi. Afetlerde ve olağan dönemde ihtiyaç sahipleri ve korunmasızlara yönelik yardım sağlamak, toplumda yardımlaşmayı geliştirmek, güvenli kan teminini gerçekleştirmek ve zarar görebilirliği azaltmak misyonuyla çalışan Kızılay, Ramazan ayında da üzerine düşen sorumluluğu her zaman yerine getirmiş yüz elli iki yıllık geçmişi olan bir kurumumuzdur. Bolu Şubesi de Bolulu iş adamlarının desteğini alarak görevini sürdürmektedir.

   Bu sene de Kızılay Bolu Şubesi koronavirüs nedeniyle ihtiyaç sahiplerini iftarda yalnız bırakmamak adına Bolu Valisi Ahmet Ümit önderliğinde Bolu Milli Eğitim Müdürlüğü ile ortak protokol imzalayarak gönüllü öğretmenler vasıtasıyla daha önceden belirlenen ihtiyaç sahiplerine sıcak yemek servisine başladı. Yemekler İzzet Baysal Abant Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesinde pişiriliyor. 700 kişilik leziz yemekler gönülleri güzel 55 öğretmen tarafından kendi araçları ile ihtiyaç sahiplerinin kapılarına kadar bırakılıyor.     

   Güzel bir planlama ile Bolu’nun çeşitli mahallelerine her gün gönlü güzel bir öğretmen yaklaşık 10 aileye sıcak yemek götürüyor. Yemeğin mali giderleri Bolulu iş adamlarının desteği ile Kızılay Bolu Şubesi, yemeğin dağıtımı ise gönüllü öğretmenler tarafından üstlenilmiş durumda.

   Öğretmenler saat on yedi civarında okula geliyor. Özenle yerleştirilmiş, isim isim, mahalle mahalle tasnif edilmiş kendilerine hazırlanmış sefer taslarını alarak büyük bir özveri ile kendi özel araçlarına yerleştiriyorlar. Daha önceden kendilerine verilen güzergâhlara doğru yola çıkıyorlar. Eldiven, maske ve önlük ihtiyaçları Kızılay yetkililerince temin ediliyor. Bir hafta dağıtım yapan öğretmen arkadaşımız, bir başka öğretmen arkadaşımıza rehberlik yaparak adres bilgileri ve dağıtım sistemi hakkında bilgi vererek görevi devrediyor. Öğretmen arkadaşlarımızda yorgunluk yok, isteksizlik yok, pişmanlık yok, aksine hepsinde bir başka heyecan, bir başka enerji ile çalışıyorlar. 

   Böyle bir organizasyonda görev aldığım için gurur duyuyorum. Evlere ulaştığımızda gördüğümüz manzaralar, halimize binlerce şükür etmemiz için bir sebep. Ailelere dolu sefer tası veriliyor, boş sefer tası alınıyor. Boş sefer tasları ertesi gün okula teslim ediliyor. Sefer taslarını bıraktığımız ailelerin her seferinde nasıl teşekkür ettiklerini, minnettar olduklarını ve gözlerindeki ışığı görmek beni hayli duygulandırdı.

   Bu zor günlerde “Vefa” ekiplerinde gönüllü çalışan başka öğretmenlerimiz de var. Kimisi otogarda, kimisi sağlık alanında, kimisi de başka yerlerde çalışıyor.

   Sadece öğretmenler mi gönüllü çalışan?

   Hayır.

   Din görevlisi arkadaşlarımız ve diğer kamu kurumlarından devlet memuru olan arkadaşlarımız da gönüllerini vermişler. İsmine de VEFA demişler. Hepsi de mutlu. Belli bir kararlıkla, severek yapıyorlar verilen görevleri. Hepsi de devletten aldığı maaşın ne anlama geldiğinin farkında. Ama ne var ki bir gurup var. Oturduğu yerden ahkâm kesen, her yapılan işin olumsuz tarafından bakan, sürekli olumsuz eleştiri yapan, ona buna laf atan, milleti devleti değil, sürekli kendi çıkarlarını, kendi cebini düşünen. Öğretmenlere, din görevlilerine her fırsatta laf giydiren. Bir gün onlar da anlayacak “vefa” nın ne olduğunu. Allah vefalı insanlarımızın sayısını artırsın.

   Teşekkürler, emeği geçenlere. Teşekkürler vesile olanlara.