Ümit Turpcu

Birlikte olmak, 1 olmak!...

Bi oluversek…

bizbolulular.com Genel yayın Yönetmeni sevgili arkadaşım Emin Candan ve portalın tüm güzel üyelerini bir araya getirişindeki sıcaklığı, şu kara soğuk günlere de tüm ülkem hatta dünya yaysak…

Bi, bir araya gelebilsek…

Görüşü, duruşu, yaşanmışlığı, yaşanmamışlığını, eksiği belki de fazlalığı ile soluklandığı kentin sorunlarına çözüm kalemleyen,farklı ama bir toprağın insanları, muhabirinden teknik ekibine bir amacın güçlendirdiği topluluk…

Semaverlerin o bakır kızılı muhabbetinde içilen çayların demi kıvamında dem vurulan,

 Ekip olma, bir arada olma,

“Ayrı” ama” ayrık” olmayan,

 “Bir” ama “bitişik” olmayan,

Saygılı farklılıkların Bolu’yu renklendirmesi durumu…

Keşke alsak bizboluluları,yaysak Bolu’ya ve ülkeme ve hatta dünyaya…

***

Van’daki depremi, Bolu’nun muhteşem güzellikteki yaylalarından Çakmaklar Köy Yaylası’nda öğrendim… Elimde makinam BOFSAD ve bizbolulular. com’un ortak düzenlediği “Bolu’nun Meşhuru” yarışması için kareler yakalamaya çalışırken…

Ki ayaz havada, gazellerin çıtırtılı kuruluğunun kurulduğu, yeşilin güdükleştiği, sarının boy verdiği geniş düzlüğe halı gibi serilen adını bile tam olarak bilmediğim o “mor çiçek”lerin peşindeyken…

Ne işleri vardı bu mevsimde toprak üstünde?…

Onca genç insanımızı toprağın mis kokusuna belemişken…

Yükseklerin yüksek dereceli soğuk oyununa nasıl bir başkaldırıydı,

Nasıl bir mor yığındı?...

Onca zorluğa, onca hayattan birbirinden kopma vesilesine rağmen, birlikte, bir arada nasıl bir yalın bir güç gösterisiydi…

“Ah kim ölmüş ki barıştan, kardeşlikten…”

Mor bir sevgi ve eflatun bir ders çıkarıyorken, edebi sosyolojik, edebi, insani bir çalkantıyla gelgit yaşıyorken, salladı deprem haberi düşüncelerimi, duygularımı…

***

İlk aklıma gelen, acıların kol kola gezmeyi insanlardan daha çok sevdiği oldu…

Ardından da, her kötü günde bir araya gelme geleneğimiz buruk bir sızı gibi düştü aklıma…

Ve biliyordum aslında, kimimizin “Ey Allah’ım yangına körükle mi geliyorsun” diyeceğini…

Bunu biliyordum da, deprem gibi bir felaketi, enkaz altında kalarak can verenlerin acısını DA propaganda aracı edileceğini bilmezdim…

Ne hale geldik ne olduk demeye kalmadan,

Düşürülmeye çalıştığımız oyunun figüranları düştü aklıma…

Yazıyorlar,

Ulusal haber portallarına düşen yorumlara inanmıyorum…

Acımızı, korkumuzu, paniğimizi kullanıyorlar,

Psikolojik savaşın tüm araçlarını devreye sokuyorlar…

Zayıflatıyor, nifak tohumları ekiyorlar…

Şu ülke toprağında yaşayan,

Genetik kodlaması bu kadar duygusal olan Anadolu insanının;” Askerimizin kanı yerde kalmadı, gördünüz gününüzü” diyeceğine inanmıyorum…

Muhatapları da inanmayacak zaten…

İnatla hatta keçi gibi bir inatla söylerim bunu…

Hükümetin, kurumların değil depreme her konudaki eksikliklerini hep birlikte yaşamıyor muyuz?...

Kim açar,

Aktörler, figüranlar açar ;“ İşgalci TC defol Kürdistan’dan” pankartını…

Ben biliyorum; saçlarına çiçekler, duvağına gümüş teller taktığım o Şemdinlili gelin de ağladı bizim gibi…

Biliyorum; 7.2 şiddetinde sarsılıp, üzülüp dua ettiğimizi…

Sizi bizi yok…

Halkız; kardeşiz, masumuz, yönlendiriliyoruz, eşikteyiz...

Dünyayı, ülkeleri, örgütleri yönetiyorlar;kanlı, sinsi ve kirliler...

OYUN TERSİNE DÖNMELİ...

Geçtim ülkemin soğuğunu, yayla ayazında açan yalın kat çiçekler kadar bile yok muyuz?... Güçlüler, kışa gülümseyecek cesaret eflatun yüreklerinde... Çünkü birlikteler, hep birlikte açıp hep birlikte solmaya kararlılar...

Kardeşçesine...

E demek ki neymiş,

Bir küçücük mor sevgi zamanıymış...

Yetebilirmiş dünyaya...