Ümit Turpcu

Neredeyse her gün adımlarımı yavaşlatarak önünden geçtiğim,

Tahtayla peçelenmiş hüzünlü yüzünü görebilmek için eğildiğim,

Issızlığını, sessizliğini, yalnızlığını, dinlediğim nasırlı beden;

Terkedilmiş, bekleyen sadece bekleyen,

“Tekerrürden ibaret  abide!...”

Taş merdiven…

“Stadion…”

Roma İmparatoru Hadrianus tarafından MS 117 – 138 döneminde,

Yani, bugünden yaklaşık olarak 1880 yıl,

 Yani 19 yüzyıl önce, Bolu’da ve Batı Karadeniz Bölgesi'nde açığa çıkarılan ilk “stadionu”

Zamansızlığı basamak basamak görünen,

Yüreği toprağın altında atan Bolu’nun en taş, en yaralı yanlarından biri…

“Kirli!...”

***

Stadion kitabesi, Akdeniz Üniversitesi Öğretim Üyesi Mustafa Adak tarafından yapılan çevirisi “……., ve de Klaudiopolislileler’in (Boluluların) danışma meclisine ve halkına kendi paralarıyla yaptırdılar ve adadılar…”

19 asır öncesinden bu günün insanına not bu…

Biz son kısımdaki çeviriyi” imanüküm para, dinüküm para”olarak algılayıp,

Tarihi-saygıyı, geçmişi- geleceği, çere çöpe armağan ettiğimizden belli,

Sanırım yıllar ama yıllardır “lal zamanların simgesi” taş yapıyı tahta bir tarabanın arkasına hapsettik…

Yetmedi;

Korumak bahane, örtü çirkinleşti zamanla ya,

Kaşını gözünü berbat eden ikinci bir örtü ile perdeledik…

“REKLAM PANOLARI…”

***

Önce sandım ki;

Dikilen demir direkler,

Tahtanın çürüyen kirli kahverengisini kaldıracak,

Daha özenli bir çalışma ile kurulların en yükseğinden gelecek haberi bekleyecek,

Kentin kalbi…

Ama hayır!...

Ki ” Çekilen örtünün kaldırılmasından, gelen geçenin görüşüne, soluklanmasına mekan olmasından” yana iken,

Demirin soğukluğuna razı olduydu gönlüm…

Çünkü koruyamıyordu tahtanın kuytuluğu onu; bira şişelerinden, çöplerden, gizli insanların kirli muhabbetlerinden…

Açılsa kim kaldırıp götürecek, kim şimdikinden daha fazla zarar verecek taş adımlara, kim?…

Ne oldu, oldu,

“Yamaya yama oldu!...”

Çok mu gerekliydi 3 koca pano,

Çok mu lazımdı belediyeye oradan gelecek iki kuruşluk reklam geliri!...

Lazımdıysa,

Boydan boya, enden ene yapılaydı işlem…

Bir bırakabilsek görsel bunaltılardan kurtulmayı,

Bir kurtarabilseniz bizleri daraltan sıkıştıran manasız fazlalıklardan!...

Bırakın, günü kurtarmayın!...

Birhan Keskin öyle güzel söylemiş ki taş sessizliği için;

“Taş taşıdım, içim kendimden yorgun benim, dilim çok uzun bir

yankı. En eskisiyim ben buranın…”

Taşlardan bilinir herşey;

“Ya gömün ya yaşatın…”