Ümit Turpcu

—İlk Söz

Düşünüyorum da, yaşamımızda döndüğümüz ve dönerken farkında olmadığımız nice dönemeçler var. İsteyip yapamadıklarımız, istemeden yaptıklarımız, isteyip yapabildiklerimiz… “Keşke”lerimiz ve “iyi ki” lerimiz…

 —Anı

2001 deki bir günümün 2010 da ki yarınıma yansıması… Belki de en büyük “iyi ki” m; Resim…” İyi ki boyayı fırçayı elime almama neden olan Sabiha dostumu, arkadaşımı, annemi, ablamı, hocamı tanımışım… İyi ki renkler dünyasına adım atmışım… Ve iyi ki orada kalmışım, kalabilmişim… 

Hala yolun çok başı aslında… Bu kadar baştayken, iki kişisel sergi, ondan fazla karma sergi heyecanı… Sımsıkı sarıldığım resim sanatı, keyifle verdiğim emek, “iyi ki varlar” dediğim insanların desteği ile okyanus ötesi bir boyuta aktı gitti… 

— “Festivalimiz var… Kap resimlerini gel… Türkiye kadınının elinden görsün bir de Amerika ülkemi…” Bunu diyen ve destekleyicilerim olan, canlarım Savaş-Gülen Yılmaz… 

Sıkı bir hazırlık dönemi bu dönemde yanı başımda yer alan hayat arkadaşım, sevgili eşim Suat Turpcu… Ve ardından yolculuk… Ayağımın tozu silinmeden festival telaşı… Los Angles’in en büyük parklarından birine, yüzlerce insanın maddi manevi desteği ile kurulmuş olan müthiş organizasyon… 

Anadolu’nun yüzyıllar öncesinden bu zamana, Mardin’inden Konyası’na, Antalya’sından Van’ına, İstanbul’una, folklorundan,  el sanatlarına, yemeklerinden içeceklerine kadar adım adım tarih kokan, lezzetli, hoş bir serüven… Yerli yabancı onbinlerce ziyaretçi için ilginç, dopdolu görsel, işitsel, tadımlık bir Anadolu şenliği… 

Ve bu şenlikte kaç kez geçti Bolu’nun adı… Sayamadım… Sol elimin işaret parmağı İstanbul sağ elimin işaret parmağı Ankara oldu… Hattın ortalarda bir yerlerini işaret edip “BOLU” ismini anmak, Abant’ı, Gölcük’ü anlatmak, ardından gülümseyerek, “Paradise” tanımını yapmak, bir yabancının gözünde cennetin hayalini görmek ışıltılıydı… 

Sanatçılara atfedilen bir görevi yerine getirdiğimi bilmek, kişisel olarak bana kazandırdığı maddi-manevi herşeyin ötesinde bilinen bilinmeyen güzelliklerini tuvale yansıtmaya çalıştığım Türkiye’mi- Bolu’mu dünyanın bir ucuna götürmek bu emeği vermek ve bu cesareti göstermek önemliydi… Türk kadınını orada başka bir yönüyle göstermek değerliydi… 

Yıllar önce, hayatımın en güzel yolculuklarından birine adım atarken kararım, emeğim, sevgim, inadım, azmim, sadakatim ve yanı başımda olan insanlar yönümü belirledi…

Goethe’nin dediği gibi;“Sanat uzun, hayat kısadır…”Çok daha ötesi olduğunu biliyorum… Yaşamın coşkusunu yüreğimde taşıyorum…İşin özü sanırım; ”Hayatı, ölüm sonrasına uzatma CÜRETini renklerimle, karaladığım satırlarla gösteriyorum…” 

—Son Söz

 Bir cüret daha…  Her nerede ve ne görevdeyseniz, yaptığınız, ettiğiniz, eylediğiniz ne varsa; kendiniz, insanlık, kentiniz, ülkeniz ve dünya için;“ Bu cüreti sizler de gösterin… Veda ederken hayata, “İz”iniz ışıklı, İyi ki”leriniz bol, “keşke”leriniz az olsun…

 Sevgiyle…