Ümit Turpcu

Kitaplarım,

Okuyamadığımda uykuma keder,

Okuduğumda, okuyabildiğim birkaç sayfaya sarılıp uyuma mutluluğu…

Ne güzelsin, “Kaleme gelesice alem…”

Ne güzelsin, ”Sevgili kitap ve değerli tanıklığım…”

Ve,

Ey zavallı algım,

Bir kez, bir kez daha farkına varıp,

İlkmiş gibi,

Afallayıp kalan sersem başım!...

İrvin D. Yalom, “Nietzsche Ağladığında”

“Niçe Ağladığında…” bitti…

***

“Niçeee, niçin ağladı?…”

Taa 1880’lerden bugünlere seslenen adam, neden durduramadığı gözyaşlarını seslendirdi?…

“Bana, benim sevgili dostum demeniz yüzünden!”

“…. Ne söylemiş olduğum değil, söylemiş olmamdı önemli olan.

“Bu çok tuhaf, ama hayatımda, ilk kez yalnızlığımın bütün karanlıklarını, bütün ümitsizliğini anlattığım o anda, tam o anda yalnızlık uçtu gitti! Daha bana hiç dokunulmadığını söylediğim o an dokunulmaya izin verdiğim andı! Sanki içimdeki kocaman buz kütlesi çatlama kırılmaya başladı olağanüstü bir andı.”

“İnziva inzivada var olabiliyor…………….”

İşte kitabın sonlarında anlatılan,

Durdurulamayan gözyaşlarının nedeni…

Özetini bile çıkarmaya kalksam,

Ben de kalanları satırlara dökmeye cüret etsem,

Bir kitap olacak, kitaptan alıntılar…

Bir ideal uğruna bir araya gelmiş olan iki insanın,

Derinlerden yüzeye çıkarılan gerçekleri ile oluşan dostluğu,

Paylaşımın psikotrapik, acıtan ama kendine kavuşturan muhteşem gücü…

***

Sosyal medyada, paylaşımlarından düşmeyen Nietzsche,

Kitapları okunmadıktan sonra, asla özümsenemeyecek olan sözlerin maliki,

“Sarsıcı, yakıcı, kendine getirici, kendinden edici notlar!...”

“Neysen o ol!”

Ve “Doğru zamanda öl.”

Sorarım size, bahara yakıştı mı,

Yaşam enerjisi ile dolu,  ben gibi satırlara yakışacak mı şimdi?

Bakalım…

“Doğru zamanda öl!...”???

Yaşıyor musun?...

Yaşamayı eğer becerebildi isen,

Ve becerebilirsen, “Doğru zamanda öl!...

“Yaşarken yaşayın! İnsan yaşamını tamamlayıp öldüğü zaman, ölüm, taşıdığı dehşeti yitirir! İnsan doğru zamanda yaşamazsa asla doğru zamanda ölemez.”

Kendimize soracağımız en dehşet verici soru;

“Yaşamımı tamamlayabildim mi?”

Kaçımız yanıtımızı bilmekten kaçacak bakalım?...

Tam anlamıyla yaşadık mı yoksa yaşam mı bizi yaşadı?...

Biz mi seçtik yoksa o mu bizi seçti?...

Yaşadıklarının sorumluluğunu yüklenmek özgürlüktür,

Bu özgürlüğe kavuşmak,

Seçen olmamıza mı bağlı?...

Ne kadar istiyoruz bunu?...

Ve ne kadar güçlüyüz, ne kadarını kaldırabiliriz?...

***

İki lokma, bir hırka derdindeysek,

Zaman var bu devranda düşünmeye, sorgulamaya,

Yaşamı anlamlandırmaya,

Benliklerimizi dilediğimiz şekilde süslemeye…

Yok değilsek, ayıklanıp soyutlanamıyorsak hırslardan,

Çakılıp kaldığımız gelecek kaygısı,

Varken varlık harisliği,

Tüm geleceğimizi öğütecek,

Tıpkı, zamanın doymak bilmeyen kara deliği gibi, yutacak benliklerimizi,

Selin akışında çaresiz kupkuru bir dal,

Rüzgarın önüne kattığı sarı- kızıl bir yaprak…..

Bu, ne yazık ki bu!...

Seçerek, farkında olarak, sonsuz döngü içersinde,

Kendimize erişebilmek cesareti!…

Erdiğimizde tam anlamıyla insanlığa yararlı olabileceğimiz gerçeği…

Düşünmeli, değişmeli, dönüşmeli ve her şeyden ve herkesten,

Sadece biz istediğimiz için,

Biz bunu seçtiğimiz için, vazgeçebilmeli, gerçekleşebilmeliyiz…

Bu işin tüm özeti bu!...

Korkmadan yaşa…

Zamanında ölebilmek için zamanında yaşa………..

Ümit için “Kötülüklerin en büyüğüdür, çünkü işkenceyi uzatır” diyen adam,

“Ümit zamanında ölecek… Baharda, illa bir baharda ölecek, yaşamak gibi…”