Ümit Turpcu

Evett,

Mis kokulu kahveden medet umar Ümit…

Bir yudum,  bir yudum daha…

Kafein hizaya sokmalı, duyguların oluşturduğu düşünceleri…

Zor iş, meşakkatli iş,

İçindeki mizan terazisini dengede tutmak…

Ağdırmalı sanki biraz insandan yana…

Evet ağdırmalı,

“İnsan kefesine” hep biraz hile katmışlığım var sonuçta, çaktırmadan çaktırmadan parmak basarak…

Sınırsız sevgi, güven, merhamet…

Hani Özdemir Asaf dizelerindeki gibi;

“'Bütün dünyayı kucaklamak istedim, kollarım yetmedi…”

Bunaltısı!...

Biraz “marazi” bir durum olduğu iddialarına inat, bu böyle…

Bu böyle ise,

Merkezin göbeğindeki mahallemde,

Her Allah’ın günü önünden geçtiğim

Çukurda biriken hurdahaş sefaletin “BUÇUK” gölgesini ,

Kabullenmeyişim neden?...

Sorarım neden?...

Yaşam alışkanlığı,

Geleneği, göreneği,

Nerede, ne şekilde yaşayacağına,

Zorunluluktan da olsa bir şekilde seçen insanların;

“Sırıtan mutluluklarına”,

Neden itirazım!...

Neden ha!...

Kaldırım ortasındaki, yırtık kanepede, çıplak ayak çocukların şenlendirdiği ortamlarındaki,

Çay alemlerine dalma isteğime,

Özgürlüklerini,

Fevriliklerini, pervasızlıklarını,

“Anı yaşama” becerilerini takdirle karşılamama karşın,

Neden karşıyım!...

O yıkılmaklı evde,

O kırık ve plastik çiçeklerin süslediği pencerenin,

Sigara savurtan kadınlarına,

O ortalıkta pek de görünmeyen erkeklerine,

Her daim gül yüzlü,

Sanki yerden bitmişlercesine çok,

Kırlardaki çiçekler kadar renkli, cevval, dayanıklı çocuklarına,

Nedeeeen istememezlik yaşıyorum?...

Ben neredeyim, ben kimim, ben neyim?...

Ne idüğü belirsiz burjuva mı?...

Oturduğum çevredeki kalite düşkünü mü?...

Yoksa sadece onları gördükçe,

Fotoğraf makinası elinde, onları yaşamlarını röntgenleyen,

Onların sadece karelere değil,

“O hayata” mıhlayan, sıkıştıran, kıstıran,

Dünya düzenindeki katkımdan dolayı mı isyann!...

Kentin, apartmanların, dört teker canavarların arasında gerçekten ama gerçekten; ”Yoksulluğun abesliğinde bir hayatmı bu?...”

Bilmiyorum,

Hayır biliyorum!...

Ben ki insandan yana hilebaz!...

Tabiki biliyorum,

İstiyorum ki,

Onlara o evi yurt edindiren belediye,

Yurtlarını güzel eylesin,

Eyleyemiyorsa, oradan taşısın…

Gözüm, gönlüm, vicdanım,

Onların “mahsusçuktan değil sahiden zenginmutluluğundan” bile rahatsız oluyor…

İnsanca yaşam hakkı,

Siyasetle, iktidarla, belediye ile gelen değil ,

Gökten zembille inmiş “hak”…

Hak ya hak…

***

Kafeinli çözümleme hakkımı kullandıran kahveme,

Sesli düşünmeme neden olan sözcüklerime,

Ve içimdeki şaşmaz teraziye,

Ve tabi sizlere teşekkürlerimle… - Okuyun, düşünün, gülümseyin yada ağlayın, insansınız…-