Ümit Turpcu

Bir fıkra var hani;

Adamın biri parkta otururken, biri sürekli çukur açan biri de o çukuru kapatan iki işçiyi izler bir süre…

Yaptıklarına anlam veremeyince kalkar yanlarına gider ve sorar;

” Ha uşağum siz ne yapisunuz?.. Ha böle biriniz çukur açayi, biriniz ha bole kapatayi…”

“Biz uc kişiyuk aslinda amcacum, açtuğumiz çukura ağaci diken arkadaşumuz da var idu, ama o hastadur, biz işler aksamasun diye çalişiyruk…”

İşçilerin saflığına güldüğünüz,

Karadenizli olunca, dilden mütevellit sevimliliklerine güldünüz değil mi?...

Gülümsediniz geçtiniz mi?...

O zaman yazacaklarıma da gülersiniz şimdi…

-Bencesidir-

“Olmadı usta, olmadı!..”

Een baştakini,

Projelendirenleri,

Planlayanları,

Yüklenicilerini,

Valhasıl tüüüm sorumlulularını,

O-yu, bu-yu geçiyorum,

Şu anda tamamlanmak üzere olan kent meydanında,

Terin,

Hasretin,

Onca beden gücünün,

Heba olan emeğin,, kötü kokusunu alıyorum…

Ve tabi bizlerin,

Bolu halkının katlandığı,

“Güzel olsun da katlanırız”ın,

“Olsun da harcansın varsın” ın

“İyi planlandı mı?”nın

“Şöyle olsa daha iyi olurlar”ın

Belki de geri dönüşümsüz,

Boşlukta sallanan kırıklığı var…

Ehve-i Şer!...

İster estetik kaygı ister abartı deyin amma,

Olmadı, olamadı vesselam…

Kaçınız, şöyle bir uzaktan bakıp,

“Estetik kurbanı meydan” diyorsunuz bilmem,

– Şanzelize Meydanı’nındaki meydandan yola çıkarak meydan sözcüğünü kullanıyorum-

Kaçınız, ferahlıktan uzak düzenlemenin,

Yorgunluğuna kapılıyorsunuz?...

Gereksiz çokluktaki aydınlatma direklerine,

 Kaçınızın gönlü çarpıyor?...

Tepelerinde yanıp sönen,

Ortama ucuzluk havası veren, göz kırpan lambalar,

Kaçınızın gecesini renklendiriyor?...

Kaçınız görüyor,

Ağaç diplerine ekilen çiçeklerin güzelliğini?…

Vallahi bilmiyorum…

Betonların biçimsiz birleşimlerinden,

Yamalardan, inişlerden çıkışlardan,

Kesiklerden,

Gözünüzü alıp da,

 Nasıl adımlıyorsunuz gömülen emeği bilmem?…

Bir güzellik,

Bir solukluk hava…

Hanginiz alabiliyorsunuz?...

Diye sorup,

Teknik, araçsal ve yayasal arızaları,

Ciddi tehlike sinyalleri veren trafiğini önümüzdeki haftaya bırakarak,

Aşağı çarşıdan yukarı doğru yürürken,

“İşte budur” denen alana geliyorum…

Aslında tozlu,

Aslında bitmedi,

Aslında ortada bir şey yok Allah sizi inandırsın!...

Ama olan, “gözümün aldığı aydınlık, sadelik,”

Aslında olan, “gözümün önüne seriliveren tarih…”

Bir caminin hoş sülieti,

Huzur veren bir boşluk…

Bence tam orası, yani belediye meydanı,

“BIRAKIN DAĞINIK KALSIN”