Ümit Turpcu

Yerel, yerli kısa satır, uzun bir selamla…

Gün: 21. 08. 2013 Çarşamba

Yer: Bolu,  İzzet Baysal Caddesi, Otobüs Acentelerinin  Önü

Kişiler: Yere Oturmuş İki Emekçi  İnşaat Elemanı ve Ben

Gizli Karakterler: Bolu Belediyesi Yol Mevzuu Sorumluları- Yüklenici Firma Yönetimi – Tahminen-

Dekor: Kaldırım Belirleyici Karo Taşlar İle Yol Diye Yapılan Kiremit Tozlu Alan, İki İri Çekiç

Sahne 1: Kaldırıma Sıçrayan Yapışan, Kiremit Tozunu  Estetiği Bozduğu Gerekçesi İle Minik Çekiç Darbeleri İle Temizlenmesi

Diyalog:

Ümit: Kolay gelsin, siz ne yapıyorsunuz  böyle kardeşler?...

Birinci İşçi: ( Gri ve pembe yol kaldırım kesişimini gösterir )Grinin üzerine sıçrayan şu pembeleri temizliyoruz…

Ümit: (Kocamaaan gülümser) Bu mu kalmış iş?... Belediye yetkilileri mi istedi bunu, sizin işgüzarlığınız mı, boş mu kaldınız yoksa?...

İkinci işçi: (Başını kaldırmadan gülümser)Yok  işimiz şimdi bu bacım…

Monolog:

Ümit: ( Başını ve elini sallayarak yola düşer, sesli güler) Hey Allah’ım bu filmin adı “KEL BAŞA ŞİMŞİR TARAK” olmalı…

***

UZAK DİYE BİR YER YOK

Oruç Aruoba’nın dizleri gibi felsefi,

 Düşünelim;

“Yaşamında, yürüyüp yürüyüp, bir an durunca,

Çevrene bakıp göreceksin ki, yürüyüşüne şu ya da bu,

Noktada katılmış, bir süre seninle birlikte yürümüş

Kişilerden hiçbiri yok yanında:-

Sen, bir an, "buradayım" demek için durunca,

Onlar, artık, "orada" olacaklar - "buradayım artık" bile

Demeyecekler sana, "orada"larından seslenerek...

"burada"nda kimse bulunmayacak

- "orada"ndan da kimse seslenmeyecek sana...

Eşin, dostun, akraban, kardeşin…

Nefes kadar yakınken,

İhmalimizce uzak…

Necip Fazıl misali

“Bu ne hazin mesâfe iki ten arasında;

Bir hâli dinleyenle dinleten arasında...”

Hal böyleyken,

“Uzak diye bir yer yok...”muş demek ki…

Sadece ihmal varmış,

Dağ gibi gerçeklikmiş önümüzde…

Teller, tuşlar nice dağları, taşları, okyanusları aşarken,

Ne uzayıp ne kısalıyoruz sevdiklerimize…

Elimizin ermediği, sesimizin yetmediği, acizlikte…

Sonra birgün bir haber uçuyor,

Nedeni bir düğün, bazen bir cenaze…

Yeni bir hayatın ilk adımı ve son adımının birleştirici yanını kim yadsıyabilir…

Ki bizlerin sevinçle karşıladığı mutlu başlangıca,

Kızımız Selin ve ailemize yeni katılan Mesut oğlumuzun düğününe kattık gönlümüzü…

Geçenlerde…

Kalpler sevgi ve kavuşma heyecanını yaşarken izleyip sezdim ki;

5 ila 40 aralığı yılların siliniverdiği sevgili kuzen buluşmasında, dinen değil büyüyen özlem havası sardı hepimizi…

Kan bağının yaşattığı ortaklık, anı tepecikleri tatlı tatlı üstümüze yıkılırken,

Bilinen,okunan  en aşina duygu belki,

“Pişmanlık”ların üstünü örtüp,

Verilen ve tutulacak sözlerle,

“Uzak diye bir yerin olmadığı” sözünün altına imza koyduk…

Sevgi ile bir kez daha hatırlatmak istedim,

“Kaybettik...

"Kaybettik...” deriz hep...

Bulacakmışız gibi "yitirdiğimizi" yeniden..

Ama ne biz buluruz yeniden yitirdiğimizi..

Ne de "yitirdiğimiz" gelip bulur bizi, yaşarken.

Neden öyleyse bu iç çekiş,

Üzüntü, kasvet,

Yaşarken buluşmak varken...”