Ümit Turpcu

Yerel seçim arefeleri ya,

Hal ve gidişatına bakıp,

Millet olarak ne beklediğimizin,

Tercümanı olmak niyetindeyim bu hafta…

Girişimcilikten, dürüstlüğe,

Çabaya, çalışkanlığa,

Yaşanmış,

Çok gerçek bir kıssayı,

Az daha kısaltıp, kısa yoldan,

Verelim mesajımızı…

***

Olay memleketimde geçiyor; Ürgüp’te…

Yıl 1943.

Kahramanımız, genç bir insan…

Mustafa Güzelgöz…  

Mustafa’nın tayini kütüphaneci olarak Ürgüp Tahsin Ağa Kütüphanesi’ne çıkar.

Devlet memurluğu bu,

Paye bu,

Zor mu zor, değerli mi değerli…

Görevine başlar,bizim genç Mustafa,

Heyecanlıdır, mutludur…

Rafları dolduran kitaplarla birlikte,

Okurları, okuyacakları bekleeer, bekleeer, bekleeer…

Sonra bakar beklemekle olmayacak, çabalar,

Anlatır olmaz, söyler olmaz,

Bir O, bir kitaplar yalnızdırlar…

Evrenin en güzel  kokusu, kitap kokusu mahpustur  kütüphanede…

Eder edemez bakar ki çaresiz, haksız para alıyor,  amirlerine haber eder…

Gelen cevap mantıklıdır; “Salla başını al maaşını , otur oturduğun yerde, gelen olsa maaşın mı artacak?...”

23 yaşında genç memur ,

Önüne çıkan tüm resmi ketleri bir bir yıkar,

O bıyıklı, kravatlı, asık yüzlü, sigara kokan devletine birEŞEK aldırır…

İki tane de sandık yaptırır…

İki sandığa, kalınlığına göre 180–200 kitap sığdırır…

Sandıkların üstüne "Kitap İade Sandığı" yazdırır düşer yollara…

Köy, köy, çocuk çocuk, el el gezer…

Kitap verir iadesini kadeder…

Mübarek Noel Baba…

Noel Baba ve geyikleri yalan, eşeği ve Mustafa Amca gerçektir…

İnsanlar mutludurlar,

Alkışlamaktadırlar, bu garip memuru…

Gel zaman git zaman,

Kitabın tadını alan ahali kütüphaneye gelip gitmeye başlarlar…

Açılan kitap kapaklarından, bir ziya Ürgüp’ü tutmuştur…

Işıl ışıldır yüzler…

Yetmez Mustafa Bey’e…

Bakar kadınlar hiç uğramamaktadır mekana…

Belki de ilk sponsorluk girişimini gerçek yapar,

Zenith ve Singer'e mektup gönderir: "Bana dikiş makinesi yollayın, firmanızın adını kütüphanenin girişine kocaman yazayım" der.

Makinalar gecikmez, gelir…

Hal böyle olunca kadınlar için Salı günlerini seçer…

Kumaşı alan kadın kütüphaneye koşar.

Makine sayısı yetmemektedir,

Sıra bekleyen kadınların ellerine tutuşturulan kitaplar,

Devler memuru Mustafa’nın icadı ve amacıdır…

Bu arada bakmıştır ve görmüştür,

Okuma yazma oranı düşüktür,

Yükseltmek gerekmektedir,

Halkevlerinde okuma yazma kurslarına öğretmenlik yapmak elzemdir…

Yapar…  

Yetmez,

Halıcılık kursları başlatır, bölgede halıcılığı geliştirir…

Bu arada valilik makamı Mustafa’nın peşindedir,

Ödüllendirmek için değil…

Dava için…

“Görev tanımı”nın dışına  çıktığı için!...

50 yaşına gelen Mustafa baskı yoluyla emekli edilivermiştir…

Olsundur…

O artık köylüler arasında bir efsanedir,

Okuma aşkı yerleşen Ürgüp insanının “İNSANI”dır…

Onların bugüne gelen aydın yüzüdür…

2005 yılında Mustafa Amca veda eder dünyaya…

Çok üzülür Kapadokyalılar,

O’nu sadece öyküsü ile değil,

Görsel bir obje ile hep anmak isterler…

Ürgüp'e "Eşekli Kütüphaneci" Mustafa GÜZELGÖZ ve eşeğinin heykelini dikerler…

Nice vali,

Nice başkan,

Nice amir,

Nice memur,

Nice vekil,

Nice bakan,

İsimsiz cisimsiz,

Gelip geçmiştir ya o topraklardan,

Halk, Allah’ın memuru,

Mustafa Güzelgöz ve EŞEĞİ’nin heykeli dikmiştir meydana…

***

Eeee,

Başında da dedik,

Cesareti, girişimciliği, çalışkanlığı, insan odaklılığı ile heykeli dikilecek birileri gerek bize…

Amir değilken amir, memur değilken memur, başkan değilken başkan,

Halkı için plan proje üretebilen, vizyonistler,

Yani hisse;

Heykeli dikilecek bir “insan ve eşeği” aranmakta bu memlekette…

Laflarını derya edip kağıttan gemiler yüzdüren,

Şaşkınlar değil…

Seçim arefesi dedim,

Başka da bir şey demem…