Ümit Turpcu

"Anlatırsanız unuturum, gösterirseniz hatırlarım, yaptırırsanız anlarım."  - Çocuk –

Merhaba Halide İncekara ve Nimet Çubukçu Teyze,

"Dayak cennetten çıkmış…"

Ben bilmem valla Halide Teyze annem habire öyle diyor...

Diyor diyor vuruyor, suçumun ne olduğunu anlamaya çalışırken düşünmek zor oluyor ama ben cennete gitmek istemiyorum ölünce…

Melekler mi dayak atıyor orada çocuklara?...

Babam da, akşam eve gelince annem şikayet ediyor, “Eşşek herif ananı neden üzdün” diyor, indiriyor şaplağı suratıma…

Bir de bir şeyler mırıldanıyor;

 “Nush ile uslanmayanı etmeli tekdir. Tekdirden anlamayanın hakkı kötektir.”

Bir tek “uslanmamak ve kötek” kısmını anlıyorum, kötek kısmı beynime işliyor, bir de kızaran yanağıma…

Sonra iki dakika geçmiyor, o üzdüm diye kıyamadığı anama yanaşıyor tekmeyle babam…

Annem ağlıyor!... Babam uyuyunca usul usul dua ediyor, belini ovuştururken ;” Ellerin kırılsın inşallah, karaltın kalksın inşallah, ciğerin dökülsün e mi!..........”

Elleri kırılırsa babam bizi yine dövebilir eminim, ama nasıl çalışır, eve nasıl ekmek getirir Halide Teyze…

Ağabeyim de sırıttığı için dayaktan nasibini alıp “Acımadı kii acımadı kiii” deyip, karnıma dirsek atarak sokağa fırlamasından sonra sakinleşiyor ortalık çoğunlukla…

Kavga eden komşularımızın gürültüsü, babamın hala kızgın uyku nefesleri, annemin ara ara iç geçirmesi,  benim de burun fışırtım…

Gerisi ağır sessizlik…

Sahi televizyonun kısık sesi duyuluyor  derinden derinden Halide Teyze…

Polis amcalar çok kızgın,  abileri ablaları dövüyorlar, sürüklüyorlar,

İki de bir “biiip” diyor televizyon…

Sonra bir de maçlar oynanmış…

 Amcalar birbirlerini hırpalamışlar, bıçaklamışlar,

“Biiiip, biiiiip, biiiiiiiip…”

O amcalar galiba bir de küçük futbolcuların da üzerine çullanmışlar… Burunlarını falan kırmışlar…

Arabaların hep geçtiği daracık sokakta arkadaşlarımla maç yaparken en fazla Fatma Teyze’nin camını kırdık… Birkaçımızın da kavga ederken burnu kanadı ama hiç kırılmadı…

Daha acıklı dayak yememek için futbol oynamamam mı gerekiyor Halide Teyze?…

Anne babamın attığı dayaktan daha çok acıtıyor, yüreğimi sıkıştırıyor haber programları,

 Hiç seyretmek istemiyorum televizyonu, hep biber gazı diyorlar,(gözleri yaktığına göre soğan gibi kokuyor olmalı o zaman neden soğan gazı dememişler ki), hep silahlardan savaşlardan konuşuyorlar, herkes bağırıyor, kavga ediyor…

 Siz bir şeyler yapamaz mısınız, böyle kötü şeyler olmasa …

Hem annemin de, babamın da, çoğu komşumuzun da, çizgi filmdeki çocukların da öğretmeni yok,  neden öyle dediniz ki HalideTeyze;” Şiddetin kaynağı öğretmenlerdir “diye…

Neyse benim ödevim var şimdi Halide Teyze,  Nimet Teyze…

“Öncelikle verilen harfleri İnceleyiniz (e,l,a,t,i,n,o,r,m,u, k,ı,y,s). Her birinde 5’er cümle bulunan metin tabloları oluşturunuz. Toplam 4 metin tablosu oluşturunuz. Metin tablolarını renkli kalemlerle özgün olarak belirlediğiniz ebatlardaki renkli kartonlara hazırlanmış kılavuz çizgilere renkli kalemlerle yazabilirsiniz. Yazdığınız her metne bir başlık bulunuz. Kurduğunuz cümlelerin arasında anlam bakımından bütünlük olmasına dikkat ediniz. Yazdığınız metni görsellerle (resim) destekleyiniz.

Ben anlamadım bu ödevi… 

Anneme sordum beli ağrıyormuş “git başımdan gavurun dölü” dedi,

Babam horluyor,

Ağabeyim sokağa kaçtı,

Bilgisayarım da resimli kitabım da yok…

“Görsel”in resim demek olduğunu biliyorum ama güzel resimleri nereden bulacağımı bilmiyorum…

Ben bu ödevi yapamazsam öğretmenim kemiklerimi anneme gönderir mi, Halide ve Nimet Teyze…

İlkokula gittiğim gün annem sırtımdan itip “eti senin kemiği benim” demişti öğretmenime,

Çok korkmuştum o gün, etim kemiğim birbirinden ayrılırsa ölürüm diye düşünmüştüm…

Ama öğretmenim hiç etime ellemedi,

 Bazen kızdı, kulağımı da çekti ara sıra,

Sayılmaz kulak etten, hem acıtmadı bile…

Bazen onu çok üzgün görüyorum, sıkıntılı nedense,

Bize kızdığı için mi,  bir de bazı arkadaşlarım öğrettiklerini öğrenemiyor ona mı bilmiyorum,

Bir de sınava hazırlanıyormuş hep öğretmen kalabilmek için geçmesi lazımmış,

Yoruluyor herhalde,

Ya da o da korkuyor, “etinin kemiğinden ayrılmasından…”

Ben küçüğüm, siz büyüksünüz Halide İncekara ve Nimet Çubukçu Teyze…

İçimdeki öfkenin, suratımdaki şamarın, ağlayan okkalı sesi sadece sınıftan, öğretmenimden gelmiyor…  Bilmiyor musunuz,  televizyon seyretmiyor musunuz?...

Hiçbir yerden gelmesini istemiyorum ben, sizin konuştuğunuz o kocaman salondan da gelmesin Halide Teyze!...

Ve öğretmenime bize vermesini söylediğiniz ödevler ne benim ne annemin ne de babamın aklına uygun Nimet Teyze…

O ödevi yapmam için milletvekili mi olmam gerekiyor…

Ödevlerimi yapamazsam,  içimdeki sevgiyi, anlayışı, hoşgörüyü, aklımdaki bilgileri büyütemezsem,

Ben nasıl; “milletvekili ” olacağım?...

Nasıl “iNSAN” olacağım…

Yoksa,  olmam “Gerekmiyor mu?...”