Ali Özdemir

Son 15-20 yıldır yaşantımıza iyice giren internet “bilginin” engelle karşılaşmadan, sansürlenemeden yayılmasını sağlamıştır. Dünya çapındaki ağın en çok bu yönünü beğeniyorum. Evinizden tüm dünyaya bilgi gönderebilmek ya da tüm dünyadan veri almak ne büyük kazanım.

İnternet üzerinde milyarlarca web sitesi mevcut. İstatistiklere göre bu ağın yüzde 88’lere varan dilimi çöp (ölü, gereksiz, zararlı) bilgilerle dolu.

En değerli yardımcımız olan arama motorlarını (Google, Yandex, Yahoo, Bing vb.) kullanarak aradığımız bilgilere saniyeler içinde ulaşabiliyoruz.  

Eğer internet olmasaydı bu kadar çok fikir yazısına, müziğe, filme, belgesele, teze, rapora, sunuya, arkadaşa, fotoğrafa ulaşacak maddi gücümüz olmazdı.

Geçen gün çalıştığım kurumdaki bir meslektaşım “Ben süperim, ben ulemayım, ben dahiyim, tüm okulları birincilikle bitirdim, yüzlerce kitap okudum, dinden, sanattan, ekonomiden, siyasetten, kültürden, müzikten en iyi ben anlarım” mealinde sözler etti. Kendisinin bilimsel dayanaktan yoksun, kulaktan dolma fikirlerini bir süre dinledim. Yanlışlıklarını yüzüne vurmaya gereksinim duymadım.

Bir süre sonra bilgisayarın başına oturup “bu ulemanın” adını Google arama motoruna yazdım. Aman Allah’ım “beni yüzlerce kişi tanır, sever, sayar” diyen “pırlantayı” internet tanımıyordu.

Adına, makalesine, yazısına, sosyal paylaşım sitesi adresine rastlamadığım mesaidaşım benim gözümde yoktu artık. Bundan sonra kendisini hiç dikkate almamaya karar verdim.

Sözün özüne gelirsem: İnternet sayesinde bir çok bilgiye kolayca ulaşabiliyorum. Tanıştığım insanların kim olduğu, kimlerle arkadaşlık ettiği, neler paylaştığı da bana onlarca veri sunuyor.

Özet olarak bir kişinin ne olup olmadığını sadece Google arama motoruna sorarak öğrenebiliyorum.

Bu konuda belki istisnai durumlar olabilir ama benim genel temayülüm bu yönde.

21. yüzyılda e-posta adresi olmayan, interneti kullanamayan, sunu hazırlayamayan, toplumumuzun “aydın” sınıfında değerlendirdiği kişilerin çokluğu karşısında karamsarlığa kapıldığım da oluyor.