Ali Özdemir

Son yıllarda “marka olmak” sözünü çok işitir olduk. Bu sözün edilmesi bile bazı şeyleri öğrenmeye başladığımızı ortaya koyması açısından sevindiricidir.

Marka olmayı genç kuşaklar ya da bilmeyenler için kısaca anlatmaya çalışayım: Siz kravat/ayakkabı/ceket vb. yaparsınız ve X markasıyla ya da markasız olarak 10-15 TL’ye satarsınız. İtalyan, Fransız, İngiliz aynı ürünü Y markasıyla 200 – 10.000 TL’ye satar.

Bugün ülkemizde üretilip ihraç edilen malların kilogram fiyatı 1.2-1.5 ABD doları seviyesinde olup son derece düşüktür. Soğan, patates, üzüm, narenciye, fırın, buzdolabı, çamaşır leğeni, mandal, süpürge, makarna, çanak-çömlek, mobilya üretip satmak iyidir ancak 21. yüzyılda bu tür ürünleri geri kalmış ülkeler üretir olmuştur.

Çin kol saati üretiyor ve bu ürün bize 5-10 TL’den sunuluyor. Aynı işlevi gören saati İsviçreliler 10 bin-300 bin dolara sunuyor.

Zeytin yağı üretiyoruz ancak bunu markasız olarak düşük bedelle İtalyanlara veriyoruz. Onlar güzel ambalajlara ve markalara büründürüp çok para kazanıyorlar.

Cep telefonu, güneş pili paneli, led ekranlı TV, endüstriyel robot, bilgisayar, tablet, gıda tohumu, ilaç, yazılım vb. gibi çok para getiren ürünleri yapmadığımız sürece ileri ülke olamayız.  

Mesleki ve teknik eğitim sürecini (lise, yüksek okul, fakülte) ileri teknolojik ürünler tasarlayacak bireyler yetiştirebilecek düzene yönlendirmemiz şart olmuştur. Sadece ürünleri kullanmayı bilen teknik elemanlarla tüketici olarak kalırız.

Şu anda Türkiye’de kullanılan bilgisayar ve endüstriyel kontrol yazılımlarının yüzde 99’a yakını yabancı menşeilidir. 18 milyon ailenin yarısından çoğunda ve milyonlarca iş yerinde kullanılan bilgisayarların ve 50 milyon adet kadar akıllı telefonun  yazılımlarına ödediğimiz paranın ucu bucağı görünmez olmuştur.

6 milyonluk İsrail 160 milyar dolar ihracat yapıyor. Bu ülkeyi hiçbir şekilde takdir etmiyorum / hayranı değilim. Hiçbir işlerini onaylamıyorum. Antisemitik de değilim. Ancak ileri teknoloji eseri ürünler satma konusunda çok başarılı durumda olduklarını gözlemliyorum.

Dünyanın 500 büyük şirketinin 400 kadarı Musevi / Yahudi dinine mensup insanların elindedir. Enerji, finans, medya, reklam, ulaşım, sağlık, ilaç, silah, eğlence gibi ana sektörlerin sahipleri ne yazık ki Musevilerdir. 1.5 milyar Müslümanın dünya ekonomi pastasına yaptığı katkı 4 kat azdır. 1000 yıl öncesine kadar her alanda lider olan Müslüman ülkeler uydurma hadislerin, sahte şeyhlerin yalanlarının peşine takılarak teknolojiden kopmuştur. Bugün 57 Müslüman ülke var. Hemen hemen tümü teknolojik ürünlerin (telefon, TV, tablet vb.) tutsağı olmuş durumdalar.

Ali Özdemir

www.aliozdemir.net