Emin Candan

Çocukken oynadığımız bir oyun vardı.

Çok keyifli…  Bir o kadar da stresli.

Oynaması kadar seyretmesi de zevkli.

Sahnede, katılımcı sayısından bir eksik sandalye.

Kural basit. Müzik çalmaya başlayınca hareket edeceksin, müzik bittiğinde yer kapacaksın, ayakta kalmayacaksın.

Oyun kurucu bazen müziğin sesini kısar ama kapatmaz. İşte o an geçerli olmayan bir yer kapma telaşı… Ardından kahkahalar.

Oyun devam eder.  Müzik durana kadar.

Hiç beklenmedik o an.

Sessizlikle başlayan telaş dolu heyecan.

Ortalık sanki toz duman.

Birçoklarısevinir.

Biri üzülür, oturacak yer bulamayıp oyundan elendiği an.

Oturan oturduğu yere daha alışamadan.

Hiç bekletmeden oyun kuran, açar müziğin sesini tekrardan.

Herkes yine ayakta gözleryer kapma telaşında.

Bu böyle devam eder sahnedeki son sandalyeye biri oturana kadar.

Oyun bu ama hayatın özeti.

Sen ve ben terk edemediğimiz düşlerin peşinde.

Zihinler meşgul, arzular kuvvetli.

Bir koşturma, bir mücadele  ama ortada hep bir eksik  sandalye.