Hamza Canbaş

              ÖNCEKİ gün, Vergi dairesinden çıkıp, Kardelen Meydanına geldiğimde Sayın Mustafa Cop’u birkaç genç arkadaşla görünce selam verip yanlarına gittim. Anladım ki, gençler sosyal sorumluluklarını yerine getirmenin heyecanı içinde, engelli yurttaşlarımız için bir şeyler yapabilme gayretindeler.

                Gençler, herkesten engelli yurttaşlarımız için duygudaşlık (empati) yapmalarını istiyorlar. Bendeniz de yıllar önce geçirdiğim bir halı saha kazasından sonra bir süre koltuk değneği kullanmış birisi olarak engellileri anladığımı ya da anlayabileceğimi düşünüyordum. Ancak durum çok farklı imiş ve hiç kolay değil.  Benden de bir beş dakika engelli olmamı ve onlar gibi düşünüp yaşamamı istediklerinde hayatın çok farklı olduğunu algılayabildim.

                Önce elime, önlerindeki kollarından tutup yürütülebilen ve üç tekerleği olan bir alet verdiler. Benden bir ayağımı yok sayıp bu aletle bir süre yürümemi ve yürürken de hayatımın bundan sonra kalan bölümünü bu şekilde yaşayacağımı düşünmemi istediler. Ben bu isteklerini çok kolay bir şey sanıp cengâverce alete tutunduğumda kendimi gerçekten engelli gibi hissettiğim anda her yerimin titrediğini fark ettim. Aslında basit bir engel gibi görünen bu durumda bile yaşamımın ne kadar kısıtlandığını anlatmama gerek bile duymuyorum. İnsanın gözlerinin görmemesi, iki ayağının olmaması vs vs gibi engellerden bahsetmek bile istemiyorum. Oysa yarın hangi şartlarda yaşacağımız belli bile değil.

                Ben engelli yurttaşlarımızı anlamak ve algılayabilmek için beş dakika engelli oldum. Çok samimi bir şekilde söyleyebilirim ki, engellilere karşı duyarlılığımda bir artış olduğunu samimi bir şekilde söyleyebilirim. Sanırım bu noktadan baktığımızda hepimizin engelli yurttaşlarımızla duygudaşlık (empati) yapıp onları anlamalıyız. Bir gün herhangi birimizin de engelli olabileceği ihtimalinin var olması beni ürkütüyor.

                Öyleyse: engelli yurttaşlarımızın da diğer insanlar gibi yaşama haklarına sahip olduklarını unutmamamız gerekiyor. Onlara acımak yerine yaşamlarını kolaylaştıracak tedbirlerin alınması gerekiyor. Normal insanların yaşamlarını sürdürebildiği gibi onların da aynı şartlarda yaşayabilmelerine olanak sağlamak çağdaş toplum olmanın gerekliliğinden olduğunu kabul etmemiz gerekiyor.