İbrahim Atalay

Nevzat Hocam yüzü daima gülen, sakin, hoş görü  sahibi, her şeye tüm yönleriyle bakmayı bilen iyi insan. Nevzat Hocayı 90'lı yıllarda Milliyet Gazetesi Muhabirliği yaptığım dönemde tanıdım. Opel marka arabası, boynunda Minolta fotoğraf makinesi, naif, gülen yüzü ile bir ağabey olmayı hakeden duruşu ile gerçek bir BOLU BEYEFENDİSİ idi.
Kendi şahsına münhasır kaliteli düşünen, kibar insana yaklaşımı güzel, hayır derken bile insanı ikna ederek konuşan bir insandı. 
Nevzat Hocam ile dostluğumuz o kadar güzel yürüdü ki, bir gün dahi ne kırıcı bir cümle, ne kötü bir söz söylediğini duymadım ne kendim için, ne de bir başka fani için.
Bazı insanlar adeta öğretmenliği meslek olarak değil, yaşam felsefesi olarak yaşayarak öğretirler. Nevzat Hoca da bizler için öyle bir kişilikti.
Bizler senden razıydık,  M.Nevzat Özdemir Hocam. 
Hakkımız varsa helali hoş olsun. Ebedi alemde buluşmak dileği ile...