Vehbi Camgöz

       Seçimler yapıldı. Ak parti eşine az rastlanır bir seçim başarısı ile bu seçimlerin tartışmasız tek galibi olarak seçimlerden çıktı.

         Şimdi mesele; seçimden önce hepimizin umduğu ve beklediği, ekonomik ve demokratik adımların atılarak geniş halk kitlelerinin beklentilerinin yerine getirilmesi için iktidarın yapması gerekenler konusunda teşvik edilmesi hatta buna zorlanmasıdır. Bunu da başta muhalefet partileri olmak üzere, sendikacıların, sivil toplum örgütlerin teşvik(gerekirse yardım) ve zorlamaları sağlayabilir.

         Şunu hemen söyleyelim; sendikaların, hükümeti, başta adaletsiz gelir dağılımının düzeltilmesi olmak üzere ücretlilerin ekonomik haklarını koruyup, gelişmesini sağlayacak mecallerinin olduğunu düşünmüyorum.

         Sendikaların bir kısmı, hala soğuk savaş dönemi ideolojilerinin sınıf çelişkileri ile kafalarını doldurup, emekçi hakkını savunmak yerine, devletle 1mayıs gösterilerinin hangi meydanda yapılacağını mücadelesini, tek amaç edinip, bunun için mücadele verdiler. Üyelerinin gelirden aldıkları pay azalırken, onlar; “kuşa bak” deyip, ille taksim meydanı kavgası verdiler.

         Diğer bir kısım sendikalar, mücadelelerinin temeline “devlet muhafızlığını” koyup, her şeylerini buna hasrettikleri, “darbe şakşakçılığı” yaptıkları için bu işleri kuruldukları, 1960dan beri işçileri hiç önemsemediler.

         Bazı sendikalar da; büyüyüp palazlanmalarını, mevcut iktidara borçlu oldukları için bırakın bu hakları aramayı, kış günü hak arayan işçiler coplanırken, hükümetten çekindikleri için bu mazlumlara destek dahi veremediler. Bunun yerine hükümetin ağzıyla konuşup, hak arayanları neredeyse tek suçlu ilan ettiler.

         Bunu için sendikalardan pek umut yok.

         Siyasi partilere gelince, seçim sonrası birçoğu kendi iç sorunlarına odaklandıkları için en az 1 sene iç sorunlarından fırsat bulup, ülke sorunlarına odaklanacaklarını beklemek neredeyse hayaldir. Ana muhalefet partisi liderinin, bu konularda yeterli irade ve birikime sahip olduğunu düşünmüyorum. Partiler lider merkezli oldukları için bu parti içindeki, bu meselelere duyarlı çok değerli kadrolarının da bu konuda partilerini harekete geçirebileceklerini de zannetmiyorum. MHP ye gelince, onlarında, özellikle gelir dağılımının çok önemli bir sorun olduğunu algıladıklarını hiç hissetmedik. Onlar için varsa yoksa “bölünme” korkusu. Bunun dışındaki sorunlar onlar için “teferruat” mesabesinde. Vatan bölünmesin, tek parça oldun da içindekiler, ister aç, ister tok, ister mutlu, ister mutsu olsun önemli değil.

         Diğer parti zaten kendi iradesi ile bir politika belirleyemiyor. İmralı sakini, müebbetlik ne derse, onun dediğini kanun sayıp onu sözünden çıkmıyorlar. İradeleri silahlı terör örgütünün ipoteği altıdadır. Yani bu partiden de ezilenlerin hakkını savunmasını beklemek, gecenin ortasında güneşlenmeye çalışmak kadar mantıksızlıktır.

         İktidar partisini hem özgürlüklerin sağlanması, hem de, başta emekçilerin haklarını güvence altına alacak yasal ve anayasal tedbirlere zorlayacak hiçbir güç görünmüyor. Kalakala iş sayın başbakanın insafına kalıyor. Hemen hükme varmayın, ben işte bu konuda hiç umutsuz değilim. Buna delilime gelince; aynı kuşaktan gelen aynı eğitimi almış bir insan olarak, kendisinden bu konudaki umudumu henüz kesmiş değilim.

         Şunu çok iyi biliyorum ki, bu konularda kendisini zorlayacak hiçbir güç olmasa da, kendi vicdanı er de geçte kendisini bunları yapmaya zorlayacaktır. Buna ciddi olarak inanıyorum. Zira önünde hiçbir engel kalmamıştır. Bunları yapmamanın belki bu dünyada müeyyidesi yok. Ama adaletsizliklerin hesabının sorulacağı bir “gün” var. O da bunu biliyor.

         Selamlarımla…