Vehbi Camgöz

         Diyarbakır da meydana gelen ve 13 askerimizin şehit olduğu son olaydan sonra, terörle mücadele konusunda bir kırılma olacağı ve konsept değişikliğine gidileceği bizzat başbakan tarafında açıklandı.

         Başbakanın planladığı; daha öncede denenmiş; ama yapılan çeşitli hatalar dolayısı ile bu mücadelede polis kuvvetlerini etkin bir şekilde kullanmayı öngören bu anlayış pek başarılı olamamıştı. Bu başarısızlığın birçok sebebi vardı. Bunları sayarak kafanızı karıştırmak istemem, sadece birisi konusundaki düşüncemi paylaşmak istiyorum.

         90lı yıllarda; terörle mücadelede “mükellef askerler” le çok zayiat verildiğinde; meydana gelen toplumsal infialin önünü almak ve zayiatları asgariye indirmek maksadıyla polis içinde “özel harekât” timleri oluşturuldu. Bu insanlar mücadelede belirli bir başarıda sağlamaya başladılar. Daha sonra bunların içine subay- astsubaylardan da alınmaya ve eğitimlerine de ya muvazzaf subaylar ya da emekli subaylar atandılar. Bu durum, yapılan mücadelenin askeri yapıdan sıyrılıp, sivil anlayışla mücadeleyi engellediği için, aynı anlayışın devamını sağladı. Dolayısı ile değişen bir şey pek olmadı.

         Terörle mücadelede 1984 yılından beri devam eden askeri anlayışla,  olayı hukuk çerçevesinde çözmek, suçluları yargı önüne çıkarmak yerine, aldığı mesleki eğitimin gereği olarak olayı bir “savaş” sayıp terör olayına karışanları da, “düşman” görerek mücadele etti. Oysa olay ne savaştı, nede teröristler düşmandı. Teröristler, devletin kanunlarına karşı gelen, silahlı isyan yapan, ayrım yapmadan insan öldüren azılı “suçlular” dı. Bunları düşman sayınca, teröristler de kendilerini askerle savaşan savaşçılar olarak saydılar. Hatta yakalanıp cezaevlerine konulunca da, “biz devletle savaşırken esir düştük. Bize esirler için uygulanan Cenevre konvansiyonunu uygulayacaksınız. Bizler tutsağız” gibi istekler ileri sürerek açlık grevleri yaptılar. 

         Oysa devlet kanunsuzluklarla mücadelesini militarist anlayış yerine normal sivil zabıta anlayışı içinde yürütseydi. Bu teröristler; ne kendilerine bu payeleri verebilirlerdi. Nede dış destekçileri bunlara “ vatanı için savaşan gerilla” muamelesi çekebilirdi. Ama 12 Eylül darbeci anlayışı her şeye askeri yaklaşım gösterdiği gibi, bu konuyu da askeri mantıkla ele alarak işi bu noktalara kadar getirdi.

         Eğer zamanında kurulan “özel harekât” yapılanması sulandırılıp, askerileştirilmeseydi; şimdiye kadar bu konuda kesin sonuç alınmış olurdu. Hem de bugünlerde meydana çıkan; faili meçhuller, çeteleşme, cuntalaşma gibi yapılanmalara fırsat verilmiş olmazdı. Kendileri “sivil” fakat kafaları “militarist” bazı siyaset ve bürokrasi erbabı bunun sorumlusudurlar.

         Şimdi yeniden aynı noktaya gelinmesi bazı politikacıların iddia ettiği gibi bu durum TSK’nin başarısızlığını kanıtlamaz. Ordumuz düzenli savaşlar için eğitilip, vatana dışarıdan vaki olacak saldırıları bertaraf etmek üzere eğitilmiş düzenli ordudur. Bu orduyu “zabıta kuvveti” olarak içerdeki suçlularla mücadelede kullanmaya kalkarsanız sonuç ister, istemez bu olur. Bu durumu tespit ederek gerekli tedbirleri almak, başarısızlığı orduya fatura etmek değildir.

         Umarım hükümet bu defa bu işi geçmişten ders alarak, eski hataları tekrarlamadan, sağlam bir yasal altyapı ile teröristi “düşman” değil suçlu sayan bir anlayışı hâkim kılabilir. O zaman terörle mücadele edecek profesyonel personel oluşur da, iki aylık yanaşık düzen eğitimi alan acemi askerler yerine bu personel dağlarda teröristlerin canına okur.

         Bazı politikacılar hemen bu fikre karşı çıkarak “ askerin yerine karakol polisi nasıl mücadele eder” demeye başladılar. İnsaf yıllarca suçlu kovalayan polisi, iki aylık askerden daha beceriksiz sayan zihniyete ne denir?

         Selamlarımla…