Vehbi Camgöz

         Bu dönüş beni yıllar öncesine götürdü. 1988 yılında, o güne kadar yurt dışında kaçak olarak bulunan, Türkiye birleşik komünist partisi genel başkanı Nihat Sargın ve genel sekreteri Nabi Avcı (haydar kutlu) ülkede rahmetli Özal sayesinde esen demokrasi rüzgârından istifade ile yurda dönmüşlerdi. O dönüşte lehte ve aleyhte yazılan yazılarla şimdiki gibi epeyce tantanalı olmuştu.

         Yurda dönen partililer; devrin DGM savcılarınca daha havaalanında, apar-topar gözaltına aldırılarak tutuklanmışlardı. Yıllar süren yargılama sonunda işledikleri iddia edilen suçlara nispetle çok az ceza alarak tahliye oldular. Ve o gün bu gündür kendilerinden, pek kimse söz etmez oldu. Şimdi birisi günlük bir gazetede köşe yazısı yazarak hayatını sürdürüyor. Diğeri ise unutuldu gitti.

         Aradan yıllar geçtikten sonra 2011 yılı ağustos ayında, bu sefer 31 yıldır yurt dışında firari olarak yaşayan başka bir komünist yurda dönüyor. Ama öncekilerin dönüşüne hiç benzemiyor. Bu gelen komünistliğine ilaveten birde Kürt ırkçısı olduğu için mi nedendir bilinmez, bunu karşılanması bir firariden çok, adeta devlet adamı gibi cereyan ediyor.

         İki dönüşü mukayese etmek, bazılarımız için belki anlamsız gelebilir. Ama ikisinde de dönen insanların ortak özellikleri var. Anca öncekilere reva görülen muamele ile sonrakine gösterilen teveccüh insanı düşündürüyor. Sonradan gelenin işlediği düşünülen suçlar, belki zaman aşımına uğradığı için gözaltına alınıp tutuklanmayabilir. Ama VİP karşılamaya müstahak olduğu da düşünülemez.

         Unutulmamalıdır ki; bu ülkede Kürtçü silahlı ayaklanma varsa bunda katkısı olanlardan biriside bu kişidir. Kürt ırkçılığını daha PKK yokken ülke gündemine sokan bu Kürtçü “nasyonal sosyalist” yazardır. Bu kişi belki eline silah alıp dağa çıkmamıştır. Ama tıpkı batıda olduğu gibi; Hitler- Musolini çizgisinde ırkçı sosyalist( faşist) fikirleri Müslüman Kürt kardeşlerimize aşılamak için ömür tüketmiştir. Böyle bir faşistten medet umar duruma gelinmesi, toplumumuz ve devletimiz açısından düşündürücü değil mi?   

         Yıllardan beri devletin elinde bulunan terörist başından umduğu faydayı bulmadığını düşünen devlet; acaba bu insandan ne gibi bir fayda umuyor da, bu “hüsnü kabul” ü gösteriyor.

         Yoksa bunu da batılı ağababalarımı gönderdi? Bana öyle geliyor ki; Kürtleri kullanan başta Amerika ve Avrupa’nın etkisi altındaki Kürt gurupları ile ülkede etkinlik kazanma hesaplarının bir neticesi olarak ülkeye gönderildi. Silahla siyaset yapmakta ısrar eden PKK ya alternatif gibi sunulan bu adamdan devletin beklediği faydayı elde etmesi imkânı yok. Çünkü bunun talepleri de aynı PKK talepleri gibi, özerklik, federasyon v.s.

         Üstelik de, silaha sarılan PKK terörist olarak tanındığı için dış güçler açıktan desteklenemezken buna başta Amerika olmak üzere tüm dış güçler, alenen destek verecektir. Devlet hem bunlar vasıtasıyla, hem de silahlı teröristler tarafından sıkıştırılacaktır.

         Birisinin kabul ettiğini diğer etmeyecek, böylece kıskaca alınacaktır. Yani bu muhteremin gelişi hiç hayra alamet değildir. Üstelik valilerle karşılanıp, bakanlarla görüştürülen bu adama “Mandela” muamelesi yapılması kamu vicdanını yaralamıştır.

         Hâlbuki devlet, Kürt meselesi konusunda hiç kimse ile pazarlığa yanaşmamalıdır. Kürt kardeşlerimizin özgürlük talepleri alabildiğine karşılanırken, bunu onlarla yapılacak pazarlığın bir sonucu değil hakları olduğu için verildiğini ısrarla anlatmalıdır. Diğer bir deyişle, devletle pazarlığa girişerek, mücadele ederek bir şey elde edilemeyeceğini bu silahlı ve silahsız teröristlere iyice belletmelidir.

         Selamlarımla…