Vehbi Camgöz

        İnsanlık tarihi boyunca birçok zulümler yaşanmıştır. Tarih hep büyük mazlumların hikayesini yazmaktadır. Batı da engizisyon mahkemeleri zulüm yapan mahkemeler olarak anılmış, akla hayale gelmeyen cezalarla insanlara inanç şekli verilmeye çalışılmıştır. Kilise despotizminin sembolü olarak hep bu mahkemeler anılmıştır. Engizisyon mahkemelerinin derdi statükonun devamını sağlayıp, insanları kilise inancı doğrultusunda şekillendirmekti. Bunu sağlamak için asırlar süren zulümlere imza attılar.

        Efendimizin dünyayı şereflendirdiği coğrafyada müşrik statüko da keza kendi sapık anlayışlarına insanları çekmek, ve bu inancı terk etmeyi önlemek için olmadık zulümler yapmışlardır. Mübarek sahabeye akla hayale gelmeyen işkenceler yapmışlardır. Hz. Bilal’ in karnına yüzlerce kilo ağırlığında kaya koyup, çöl sıcağında, kumlar üzerine yatırmışlardır.

         Müslümanların tamamına yıllarca yiyecek, içecek ambargosu uygulayıp, hepsini açlığa, susuzluğa mahkum etmişlerdir. Bununla da yetinmeyip, mallarına, mülklerine el konularak, vatanlarından çıkarılarak çeşitli yerlere hicrete zorlanmışlardır.

         Bütün bu ve benzeri birçok mezalim, insanlık tarihinde hep yaşanmış ve hatta yer yüzünde özellikle İslam coğrafyasında halende yaşanmaya devam etmektedir.

         Fakat İskilipli Atıf hocaya(yazdığı bir risaleden dolayı) yapılan zulüm gibisine ne bölgemizde nede dünyada başka hiçbir yerde rastlanamaz. İnsanlığın başlangıcından o güne kadar elde edilen hukuk birikimi ile alay eden bir yargılamaya maruz bırakılan hoca,yazıldığı dönemde suç olmayan bir yazısından dolayı yargılanıp, 3 yıl önce yazdığı bir risaleden ötürü yargılanmıştır.

         Yargılanması hukuksuzdur, kabul ama suç sayılan fiile verilmesi gereken ceza verilse gene önemli değil. 3 yıl hapis istemi ile dava açılıp, işlediği iddia edilen fiilin azami cezası 3 yıl hapis iken, ölüm cezasına mahkum edilmiştir.

         Bir insanı mahkum etmek için yargılama yapılıp karar verilmesi gerekirken öyle yapılmamış, “önce idam edilmesine, bilahare şahitlerin dinlenerek yargılamanın yapılmasına” diye karar verilerek, insanlık tarihinin yüzkarası bir yargılamaya imza atılmıştır.

        İdam (böylesine cinayet denir) dan sora naşı kayıp edilmek istenmiş, mezarı ailesine gösterilmemiştir. En acısı da; hocaya bu hukuksuz yargılamayı yapan Ankara istiklal mahkemesi başkanı Ali Çetinkaya’nın adını Ankara yeni mahallede yapılan bir parka vermişlerdir. Bunu da tabi tahmin ettiğiniz gibi geçmişte yargılamaları adına yaptıran CHP li belediye yapmıştır.  

         Sayın Dr. Mehmet SILAY beyefendi uzun çalışmalar sonucu hocanın yattığı yere ulaşmış, konuyu derli toplu hale getirip, okuyucunun ibretle okuyacağı bir kitapla anlatmıştır. Ellerine kollarına sağlık. Konuda bir miktar tuzumuz var diye kitabında bu fakirden de bahsetme alicenaplığını göstermiştir. Bu sayede de İskilip’e nakledilen naaş yapılan mezarda istirahata tevdi edilmiştir.

         Geçtiğimiz Cumartesi günü, Mazlum-der  önderliğinde, hocanın asılarak idam edildiği Ankara ulucanlar cezaevi önünde, hem hocayı anmak, hem yapılanları protesto etmek için bir basın toplantısı düzenlenmiştir.

         Uzun yıllar bu cezaevinde görev yapmam, konu ile yakından ilgilenmem dolayısı ile beni de bu etkinliğe davet etmişlerdi. Ancak müsait olmadığım için icabet edemedim. Ancak Muhterem Ekrem Doğanay hoca efendinin mahdumu Muhterem İsmail Doğanay hocam beni kırmayıp bu etkinliğe katıldılar.

        Etkinliğe ilişkin fotoğraflar editörümüzce uygun bir şekilde sizlere sunulacaktır. Ben başta, hocanın yaşadıklarını kitaplaştıran Dr. Mehmet Sılay beyefendiye, konuya hassasiyet gösteren mazlum-der ve sivil toplum kuruluşlarına ve etkinliğe katılan İsmail Doğanay hocama teşekkürlerini sunuyorum.

         Rabbimden bir daha, ender görülecek böyle zalimlere fırsat vermemesini, böyle zulümleri değil Müslümanların, hiçbir insanın yaşatmamasını  niyaz ediyorum.

         Selamlarımla….