Vehbi Camgöz

         Bir ramazanı daha uğurladık. Ve ramazan bayramına eriştik. Ne yazık ki,  Müslüman topluluklar, çok uzun zamandan beri bayram gibi bayramlara hasret olarak bayramları idrak etmek zorunda kalıyor. İslam coğrafyasının her bir parçasında kan, hicran ve gözyaşı ile bayramlar geçiriyor.

         Bizler, bunun nedenleri üzerinde kafa yorup, hiç olmazsa yakın gelecekte olmazsa bile, orta ve uzun vadede bu perişanlık ve zilletin biteceğine dair umutlar yeşertemiyoruz. Bu nedenle de, dünyanın her köşesinde, her türlü ırk ve dine mensup olanlar bölgelerindeki Müslümanlara fırsattan istifade her türlü zulmü uygulayabiliyorlar. Dünya dengelerinde ismi cismi olmayanlar bile bu zulmü kolayca icra ederlerken bize sadece ah vah edip maddi yardım yapmak düşüyor.

        Bugün İslam dünyası, paramparça, birlikten uzak, onları birleştirecek ortak organizasyon ve adil bir ortak yönetici ve hakemden yoksun olarak yaşıyor. Allah bize, rahmeti gereği sonelçisini göndermiş, elçisi aracılığı ile kitabını rahmet ve tevhitvasıtası olarak göndermiş. Ama biz ne Allahın kitabını içselleştirip, onun emri olmasına rağmen birlik olabildik. Nede resulünün tavsiyelerini ve örnek hayatını kendimize rehber edinebildik. Bunun neticesi olarak ta, yaklaşık 200 yıldan beri bölük pörçük yaşamaya çalışıyoruz.

       Kuran bize Allah ve resulünün emrine sarılıp bölünüp parçalanmamızı ısrarla emrederken, biz yapay ayrılık sebep ve bahaneleri üretmekte ısrar ediyoruz. Bizi bir ümmet olarak birliğe davet edenleri de, dinlememekte ısrar ediyoruz. Ayrılık ateşinin sönmemesi için kendi dinimizle adeta mücadele eder hale getirildik.

      Günümüzde en büyük sorunlarımız, Müslümanlar olarak tek bir millet (ümmet) olamamamızdan kaynaklanıyor. Tabi millet derken Kuran-i anlamda milleten bahsediyorum. Yoksa batının “nation” kavramının karşılığı olan “ulus” anlamındaki, kavim anlamındaki milletten bahsetmiyorum. Kuran’ın anlattığı “İbrahim milletinden” olmaktan bahsediyorum. Esasen Müslüman’ın anladığı, daha doğrusu anlaması gerektiği millet anlayışı, bu Kuran-i millet anlayışıdır. Ecdadımız bir ve beraber olduğu kutlu günlerde milleti hep böyle anlamıştır.

       Büyük İslam şairimiz Mehmet Akif merhumun dediği; millet ve milliyetçilik anlayışı tamda bunu ifade eder. Oda o kutlu günleri anarken;

                    Bir zamanlar bizde millet, hem nasıl milletmişiz

                    Gelmişiz dünyaya milliyet nedir öğretmişiz!

       Bizim millet ve milliyet anlayışımız bu olduğu zaman dilimlerinde, dünyanın hiçbir yerinde değil Müslüman’a, her hangi bir insan topluluğunu bile zulüm edilmesine müsaade etmemiş, rıza göstermemişizdir.

         Bunun şahidi, bizzat Avrupalı Hıristiyanlar ile Endülüs teki Yahudilerdir. Avrupa da toplumlar kabile, ırk, din ve mezhep asabiyeti ile birbirlerine zulmederken devrinin adil İslam idarecilerine adalet için başvururlardı. Bizde kendilerine yaptıkları bu zulümleri giderirdik. Mazluma umut, zalime caydırıcıydık.

        Endülüs de Hıristiyanlar dinlerinden ve ırklarından dolayı Yahudilere çok büyük katliamlar uygularken, onları bu zulümden kurtarıp memleketimize yerleştirdik. Onlardan hatırşinas olan bazıları bu olayı asırlardır törenle anarlar.

        Irkçı, emperyalist batı, sömürü düzenini kurup devam ettirebilmek için kendi hastalıklı ve insanlık düşmanı ırkçı fikirlerini geçtiğimiz yüzyılın başında teker, teker İslam toplumlarına aşılayıp, bizi kavim, kabile, ırklara ve ulus devletlere böldüler. Bizi bölmeye çalışırken kendileri Hıristiyan birliğini kurmak için azami gayret gösteriyorlar. 1950 den beri AB adı altında tek devlet ve tek ümmet olarak yapılanıyorlar.

         Böylece birliğimizi kaybederek kolay lokma yapıp, hepimizi ayrı, ayrı yuttular. Bugünde bu lokmalardan bazıları gırtlaklarına sığmayınca onları da, yeniden bir daha bölüp yutmak için çalışıyorlar.

        Kendi bölgelerimizde bizlerin önüne sun-i, sınırlar, sun-i devletler koyarak birbirimizle mücadele edip, enerjimizi batıl yolda tüketmemizi sağlıyorlar. Biz Müslümanlarda, kendi mezhebimiz, kendi ulus devletimiz diyerek, kardeşlik hukukuna uymayan mücadele içine giriyoruz.

        Bu mücadelemiz sayesinde de, hem batının istediği şekilde birbirimizin kanını döküyor, hem de savaşımızla batının silah tüccarı devletlerini zenginleştirip, zenginliklerimizi yağmalatıyoruz.Dinimiz bize “ehli kitabı dost edinmeyin” demesine rağmen, İslam dünyasının ileri gelen toplumları kendilerine bunları dost edinerek diğer dindaşlarının başına bela olmayı marifet sayıyorlar.

        Bütün bu sıkıntıların geçmesi için Kurana ve sünnete sıkıca sarılıp, onun murat ettiği vahdet şuuruna ermemiz gerekmektedir.

        Bayramların bayram olabilmesi, akan kan ve gözyaşlarının dinmesi için tüm Müslümanların bir millet olduğu gerçeğine teslim olmaktan, kardeşlik hukukuna riayetten, başka bir yol yok.

       Bundan sonraki bayramlarımızı Müslüman kardeşliğini tesis etmiş olarak kutlama temennisi ile tüm ümmet-i Muhammed’in ramazan bayramını tebrik ediyorum.

       Selamlarımla….