Vehbi Camgöz

           Bu sene de İslam dünyasının tamamına yakınında; zulüm, izdırap, kan ve gözyaşı içinde kurban bayramını idrak ediyoruz. Darmadağınık, birlikten uzak, ümmet olma şuurunu kaybetmiş Müslümanlar ayrılığın ve tefrikanın azabını yaşamaya devam ediyor.

           “ayrılıkta azap, birlikte rahmet vardır” şuuruna ermedikçe bu çilelerin bitmesini bekleyemeyiz. Çilelerle, gözyaşları ile yaratana yönelen ellerin ve gönüllerin boş dönmeyeceği yolundaki kutlu müjde, bütün olumsuzluklara rağmen imanlı gönüllerde geleceğe umudun yeşermesine sebep olmaktadır. Bu umutlanmanın boşuna olmadığını hem imanımız hem de umudunu yitirmedenAllahın emirlerine sarılarak başarılı olmuş büyüklerimiz bize öğrettiler.

         Bu büyüklerin başında Gavs-u azam Abdulkadir Geylanı gelmektedir. Onun zalim ve mazlum konusundaki nasihatlerinin başında mazlumu ayıplayıp tenkit etmemek, mazlumun bedduasından sakınmak, zalimi sevindirmemek gelir. Çünkü iyilikte kötülükte Allah’tandır. Mümin umudunu yitirirse imanını da yitirmiş olur. Onun için umutlu olmak imanın gereğidir.

         En çaresiz dönemlerde Allahın yardım ve nusretinin yetişip, çıkılmaz zannedilen karanlılardan çıkılıp, kurtuluşa erildiğini hem İslam tarihi hem de insanlık tarihi sayısız örneklerle bize öğretiyor. Bugün karanlık ve çaresiz gibi görünen bir dönem yaşayan Müslümanların imanları ve umutları onları yeniden aydınlık ve adaletli günlere mutlaka erdirecektir.

         Ülkemiz tarihinde Müslümanlar karanlık dönemler yaşarken,sarıklı mücahitler kurtuluş savaşını kazandılar. Toplum düzenindeMüslümanlar yok sayılırken bundan elli sene önce bir iman eri çıkarak ülkemiz Müslümanlarını hakka ve adalete yöneltmek istediğinde, onu kimse ciddiye almıyor, arkasından gitmeye yanaşmıyordu. Hatta cami cemaatinin çoğu bile onun çağırdığı kutlu yola girmek yerine, dudak bükerek dinliyorlardı. O ise hiç umutsuzluğa kapılmıyor, gittiği her şehirde sadece üç beş kişi kendisini dinlemeye gelse bile milyonlara hitap edermişçesine, konuşmalarını umut ve coşkuyla yapmaktan geri durmuyordu. Umutve iman azmini hayatı boyunca hep gösterdi. Neticede bugün tüm İslam coğrafyamızda adaletsizlik, kan ve gözyaşı hüküm sürerken, ülkemiz de nispi de olsa rahat bir İslami hayat hüküm sürmeye başladı. Bu sonucun, zamanında umutsuzluğa düşmeden, Allaha güvenerek gece gündüz demeden çalışan rahmetli Erbakan hocamızın eseri olduğunu konusunda herkes hemfikirdir.

          Bundan daha yirmi sene önce balkanlarda soykırıma tabi tutulan Müslüman Boşnakların lideri, asrımızın bilge kralı, merhum Aliya İzzet Begoviç, en zor zamanlarında umutsuzluğa kapılmamıştır. Aksine insanı hayrete düşüren bir umut meşalesi gibi hem kendi etrafını hem de tüm İslam coğrafyasını iman ve umut nuruyla aydınlatmıştır.

         Bosna için umutlarımızın tümüyle bittiği bir yerde şöyle diyordu; “ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim. Şimdide umutluyum, umutsuzluk benim inancıma göre yasaktır.”

          Bizlerde bugün, Suriye de, Mısır da, Afganistan da, Mianmar da, Filistin de, Keşmir de ve zulüm altındaki tüm coğrafyamızda umudumuzu yitirmedik diyoruz, demeliyiz. Geçmiş dönemlerde Müslümanların yaşadığı zulümlerden çıkarılacak derslerle bu zulümleri de defedeceklerine inancımız ve umudumuz hiç eksilmemeli bu mübarek bayram günlerinde onların mücadelelerini zafere ulaştırmaları için dua etmeliyiz. Ağzımıza koyduğumuz her lokmada aç biilaç mazlum Müslümanlar için ne yapabileceğimiz düşünmeliyiz.

         Özellikle Suriye de yaşanan açlık dram derecesine varmışken onlara yapılabilecek yardımın çaresine bakmalıyız ki, hem umutlarımız hem de imanımız yeniden yeşerip gürleşsin. Bu bayram da olmasa bile gelecek bayramlarda daha mutlu yaşayan Müslümanlar olacağına ümitle bakabilelim.

         Hepimizin bayramı bayram gibi olsun….

         Selamlarımla….