Vehbi Camgöz

        İktidarlar değişse de, güvenlikçi devlet geleneğimiz, bir türlü değişmiyor. Paranoyalarımız bizi demokrasi ve adalete aykırı yasalar çıkarmaya zorluyor. Geçmişte devletimiz suç işleyerek kanunları çiğneyen suçluları, suçlu olmaktan çıkarıp, onları düşman saymasının zararlarını çok gördü. Bu durum suçlularla toplum arasında kapanmaz mesafeler açtığı için suç işleyip kanunları ihlal eden vatandaşların yedi sülalelerini devlet düşmanı ilan ettik. Böylece kendi elimizle kendi vatandaşlarımızı ve nesilleri kendi toplumumuza düşman olmaya zorladık.

       Yıllarca aralarında görev yaptığım suçluların buna ikna oldukları için amansız devlet düşmanı olduklarına şahit oldum. Bunun bir mantığı olmadığını o günlerde hep sorguladığımı hatırlarım. Bunun sebebini hep, devletin kolluk gücü yerine askeri kullandığına yormuştum. Bunun mantığını da şöyle izah ediyordum. Asker düşmanla savaşmak için eğitildiğinden mücadele ettikleri suçluları da haklı olarak “düşman kuvvet” olarak gördüklerinden yanlış bir şekilde, alışkanlık eseri olarak,bunu yaptıklarına kendimi ikna ediyordum. Ama devleti idare edenler hiçbir hassasiyet göstermeden özellikle terör suçlularını“iç düşman” olarak tamınlıyorlardı.

      İçerde yatanlarda; “mademki biz düşmandık, o halde bizi cezaevinde tutamazsınız, bize esir muamelesi yaparak, Cenevre konvasıyonunu uygulayın” diye açlık grevine gidiyorlardı. Hatta bazen bu söylemler dış devletlerin içerdeki mahkûmlar lehine müdahil olma riskini doğuruyordu.

       Görünen o ki; mevcut iktidar geçmişten ders çıkarmadığı için kendisine göre “eski Türkiye”nin reflekslerini gösteriyor. Malum eski Türkiye de rejim belirli toplum kesimlerini milli güvenlik siyaset belgesine “iç düşman” olarak kaydedip onlarla bazen hukuki, bazen de hukukun ötesine geçerek, hukuku zorlayarak mücadele ederdi. Bu da yeni, yeni mazlum kitleler ortaya çıkarır, böylece devlet millet kaynaşması yerine çatışmasını teşvik ederdi.

       Son milli güvenlik kurulunda adına paralel yapı dedikleri oluşumla mücadele için hukuku ve mahkemeleri yeterli görmemiş olacaklar ki bu yapıyı iç düşman sayarak milli güvenlik siyaset belgesine (kırmızı kitap) işleme kararı almışlar.

      Bu kitaba giren toplum kesimleri ile devletin geçmişte yaptığı mücadeleler, vicdanında adalet kırıntısı olan herkesin vicdanını kanattığı için bizzat kendileri tarafından geçmiş uygulamalar dolayısı ile devlet olarak özür dilediklerini çabucak unutmuşa benziyorlar.

    Şunu hemen belirtelim ki; devletin paralel yapı ile mücadele etmesi gerektiğine inananlardanım, mevcut kanunların da, mevcut kurumların da bu yapı ile mücadele için yeterli olmasına rağmen bu yola başvurulmasını anlamıyorum. Buraya kaydedilince kanunlardaki cezaları daha da çok mu olacak? Eğer kanunlarda belirtilmeyen ilave ceza verilecekse bu adalete uygun mu olacak?

   Bu kırmızı kitaba sokma işlemi kişiler sayılarak yapılamayacağına göre bu yapının özelliklerini taşıdığı halde bunlar gibi devleti ele geçirmek gibi bir niyeti olmayan diğer İslami yapıları bunlardan nasıl ayıracaksınız? Yasa ve kuralları yuvarlak, her yöne çekilebilecek şekilde yapmanın cezasını bu toplum çokça çektiği halde bunlar olmamış gibi davranmak aymazlık değil midir?

   Ceza yasalarında yeni yapılan değişikliklerde, “makul şüpheli” gibi herkese uygulanabilecek bir yaftayı getirmek kimin aklı ise onu tebrik etmek lazım!! Nede olsa ileride kendilerinin de bu yaftayla suçlanabileceğini görmemeleri onların cesurluklarının belirtisi sayılmalıdır!

     Düşünüyorum da; devlet idare etmek hakikaten tecrübe ve basiret gerektiriyormuş. 12 yıldan beri devleti tek başına idare eden bir partinin tecrübe noksanlığından bahsedilemeyeceğine göre acaba noksan olan başka bir şey mi var?

     Geçmişte darbeci denince nefret duygularımız kabardığı halde yapılan soruşturmalarda darbecileri dahi mazlum durumuna düşürme becerisi gösterdiler. Bizlerde bu zulme karşı çıkmaya çalıştık. Korkarım bu yanlış uygulamalar nedeniyle mazlum duruma düşürülecek olan paralelcileri de savunmak zorunda kalacağız.

      Selamlarımla…