Vehbi Camgöz

        1929 yılına kadar bin yıl kullanılan alfabe bir günde yasaklanarak koskoca millet kendi geçmişini okuyamaz hale getirildi. Bunu haklı gösterip meşrulaştırmak “mevcut alfabenin çok zor” olduğu gibi içinde ipe-sapa gelmez saçma sapan gerekçeler ürettiler. Oysa öğrenenler bilirler ki öğrenilmesi en kolay alfabelerden birisidir.

        Aslında temel gaye bu milleti tarihinden, kültür ve edebiyatından kopararak yeni bir toplum oluşturmak olduğu bilinmesine rağmen kimse muhalefet etmeyi can korkusu nedeniyle göze alamadığı için bu alfabe topluma tepeden inme, dayatılarak kabul ettirildi.

       Alfabenin değiştirilmesi, adına “devrimler” denilen toplumu dönüştürüp köklerinden koparma projesinin bir parçası olarak yerleşti. Diğer “devrimler” den daha çok yıkıcı bir etki yaptı. Bugün gelinen noktada adı Müslüman Türk olan bu toplum fertlerinin çok büyük bir bölümü kendi dilini konuşmaktan ve yazmaktan aciz hale geldi. Kitle iletişim araçlarında arz-ı endam eden sözde aydınlar bile birkaç yüz kelime hazinesine sahipler. İnsanlar artık kendi dilleri ile sadece 100-200 kelime ile konuşuyor, yazıyor. Konuşup yazdıklarında Türkçe demek için bin şahit lazım. Kendi dilini okuyup geçmişini anlamak için parayla tutulmuş bir bilirkişiye muhtaç olan acaba bizden başka yeryüzünde bir toplum var mı? Biz bu utançla yaklaşık 100 yıldır yaşıyoruz.

      Dilimizi, dil olmaktan çıkardığımız için adeta kültür istilasına uğradık. Bugün bilhassa büyük şehirlerin dükkân ve mağazalarında neredeyse Türkçe tabela bulmak mümkün değil. Ülkenin gözde kaliteli eğitim kurumları artık Türkçe eğitim yaptırmıyorlar, eğitim dili ya İngilizce veya Fransızca. Ama dilimizin kaynağını teşkil eden Osmanlı Türkçesinin alfabesi yakın zamana kadar yasaktı.

     Bu garabete ülkenin aklı başında, fikir ahlakına sahip,sağdan- soldan yazar-çizerler hep karşı çıktılar. Hatta benim çocukluk ve gençlik yıllarımda; Kemal Tahir, Atilla İlhan, Cemil Meriç, Hilmi Yavuz gibileri liselerde Osmanlı Türkçesinin hiç olmazsa seçmeli ders olarak okutulmasını teklif ederlerdi. Ama olmadı, olamadı. Çünkü müesses düzen ve onun yasayla korunan kurucusunun yaptığı devrimleri değiştirmeyi teklif dahi etmek hıyanetten veya hakaretten hâkim karşısına çıkmak demekti.

     Çok geç kalınmış olmakla beraber zararın neresinden dönülürse kardır kabilinden bugün bir adım atılmaya çalışılıyor. Her şeyden önce milli eğitim şurasında gündeme getirenlere teşekkür etmek gerekir. Eski kültürümüzü ve tarihimizi yeniden ihya için bir şanstır.  

     Eğitimimize çift alfabe girmesi bizden sonra yetişecek nesiller için önemli bir imkân olacaktır. Zaman içinde milletimizin bin yıl kullandığı alfabenin kültür ve eğitimimize hâkim olması şansı doğmuştur. Hem kendi alfabemizi hem de Latin alfabesini dünyadaki birçok millet gibi birlikte öğrenilir. Dilimiz zenginleşir, unuttuğumuz edebiyat sayfalarında kalan şiirsel üslup yeniden ihya olur. Arşivlerimizde şimdiye kadar olduğu gibi sadece Japonlar ve batılılar değil bu ülkenin evlatları da çalışmaya başlar.

     Buna karşı çıkan muhalefet sadece ideolojik bağnazlık nedeni ile karşı çıkıyorlar. Onlara göre; bu yapılanlar kurucu ilkeleri yok etmek anlamına geliyor. Oysa düşünmüyorlar ki; kurucu ilke dedikleri kendi partilerinin programı yapıldı. Millet de serbest seçimler başladı başlayalı bu ilkeleri savunanlara hiç iktidar şansı vermedi. 1950 yılında ezanın orijinaline çevrilmesi ile başlayan süreçte tedricen bu ilkeleri çöpe atmaya başladı.

       CHP Kemalizm adına eski Türkçe alfabeye geçilmesine karşı çıkıyor. Çünkü o değişimi zorla yapan kendilerinin ilk genel başkanıydı. MHP daha önce Osmanlı Türkçesinin öğretilmesini savunurken şimdi saçma sapan gerekçelerle buna neden karşı çıkıyor. Yoksa iddia edildiği gibi milliyetçilikleri onları sadece son yüz yılda yapılanları savunma noktasına mı getirdi. Oysa bırakın Osmanlıyı İslam öncesi Türklerin dilini ve kültürünü bile savunuyorlardı. Şimdi ne odluda Osmanlı Türkçesine savaş açtılar.

      Selamlarımla…