Vehbi Camgöz

               Geçtiğimiz hafta sonu, Başbakanın üniversite rektörleri ile yaptığı toplantıyı protesto etmek isteyen bir gurup öğrenciye polisin uyguladığı şiddet, gündemi alışılmışın dışında meşgul etti. Adeta ülkemizde sanki şiddet uygulaması, kamu görevlilerince ilk kez uygulanıyormuşçasına, basın ve yayın organlarınca ve çok yoğun olarak gündeme getirildi. Çokta iyi yapıldı.

                Aslında Müslüman bir toplumda hiç gündeme gelmemesi gereken şiddet, toplumumuzun adeta kanıksadığı; “vaka-i adiye den” bir olaymış gibi algılanırken, bu defa, hem basın hem muhalefet, hem de iktidar partisinden bazı yetkililer bile uygulanan şiddeti kınadılar. Şiddetin bundan böyle toplumumuzun tüm kesimlerince ayıplanan davranışlardan sayılacağı konusunda umutlansak mı? Acaba toplum şiddete karşı bilinçlendi ve kim tarafından ve kime uygulanırsa uygulansın, şiddete topluca karşı çıkacak bir bilince mi ulaştı? Toplumu şiddet karşıtı olarak bilinçlendirecek bir mucize gerçekleşti de haberimiz mi olmadı?

                 Keşke öyle olsaydı. Ama hiç sanmıyorum. Hafta sonu gerçekleşen dehşetengiz olayın yarattığı infial nedeniyle yapılan kınamalar ve yorumlar, kısa zaman sonra gene unutulacak, yapılan bu vahşet gene bazılarımızca “ama lar” la; “fakat lar”la meşru kılıfa sokulmaya çalışılacaktır. Nitekim başbakanımız ve iktidar partisi yetkilileri tarafından bu yönde açıklamaya başlanmıştır.

                 Bu olayda ve bundan önce meydana gelen sayısız şiddet olayında failler neden böyle davranıyorlar? Bunun incelemesi yapılıyor mu? Toplumsal olaylarda zabıtanın(polis-jandarma-güvenlik görevlisi) okullarda, idareci ve öğretmenlerin, hatta yaşı büyük olan öğrencilerin şiddete başvurmalarının sebebi nedir. Şiddet uygulayanların sosyal durumları, psikolojileri nasıldır?  Araştırma yapılıyor mu? Neticeleri toplumla paylaşıldı mı?  Yanı bu olaylara teşhis konuldu mu? Hayır.

                 Sadece olaylar cereyan ettiğinde bazı kınamalar, adli ve idari soruşturmalar ve unutma unutturma. Ta ki; ya okulda ya sokakta veya bir gösteri mekânın da bir yeni şiddet olayı meydana gelene kadar. Ama artık bu olaylar çok sık tekrarlanmaya başlandı. Bu konuda toplumsal vicdan kanamaya başladı. Hele bu olaylarda kadınlara ve genç kızlara uygulanan şiddet görüntüleri olayın ne kadar kabul edilemez olduğunu gözler önüne serdi.

                 Bu toplumu, şiddet toplumu olmaktan bir an önce çıkarmak zorundayız. Uzun zamandan beri devlet tedbir almaya çalışmasına rağmen bunu önüne geçemedi. Aslında diğer toplumlara göre; bizdeki yasal düzenlemeler şiddete karşı daha ağır müeyyideler getirmiştir. Buna rağmen bizde şiddet diğer toplumlardan daha fazla icra ediliyor.

                 Demek ki; salt yasal tedbirlerle bu işin önünün alınması mümkün olamamaktadır. O halde başkaca tedbirlerde gereklidir. Bu tedbirleri de herkes biliyor. Veya en azından hissediyor. Ama kendi değerlerini terk ederek, materyalist değerlerle toplum inşasını temel gaye edinenler bu tedbirleri uygulamaya yanaşmıyor. Israrla hem batılı materyalist, aydınlanmacı, dinden imandan uzak, hem de, hoşgörülü, hümanist insan yetiştirmeyi sapmaz gaye olarak izlediğimiz sürece bu kabil olayların önlenemeyeceğini artık anlamamız gerekir.

                Okullara polis yerleştirmek veya öğretmenleri okullarda “polis yardımcısı” “muhbir öğretmen” olarak istidam etmek yerine; şiddet yanlısı kişilere “yapma onu da senin gibi Allah yarattı” dememiz gerekmez mi? Milli ve manevi değerlerin eğitimi önündeki engelleri kaldırıp, bu değerlerle insan yetiştirmeyi hedeflemek en iyi çare değil mi?

                Şunu unutmamalıyız; işkence uygulayanlar ve uygulatanlar bunu yaparken kendilerini; “Allah yarattı demeden vuracaksın” diye motive etmiyorlar mı? O halde onların beynine herkesin; “Allahın yarattığı insan olduğu” gerçeğini kazıyarak bu durumun önüne geçilebileceğini kabul etmeliyiz. Selamlarımla…