Yunus Baki Koçak

           Geçmiş yıllarda, dağ köylerine ait bir mandırada yaşayan bir eşkıya varmış. O eşkıyanın da bir kızı varmış. O eşkıyanın kızına biri; zamanın hacı ve hocaları olan ileri gelen, sözü dinlenir kişilerini dünürcü olarak göndermiş. Dünür giden kişiler varıp, Allah’ın emri ile kıza dünür olurlar. Bu dünürlük işi birkaç defa tekrarlanmasına rağmen, her gidişlerinde kız babası, gelen dünürleri kovar ve kızı vermezmiş.

            Günlerden bir gün eşkıya adamın, eşkıya arkadaşlarından biri, kıza dünür gönderen adamı görmüş “Ne oldu, siz filan kişinin kızına dünür oluyormuşsunuz, kızı verdi mi?” demiş.

            Kıza dünürcü gönderen adam da “Yok kızı vermedi. Kimi gönderdim ise fayda etmedi.” deyince, o eşkıya adamın eşkıya arkadaşı “Ulan nasıl vermezmiş! Bu akşam ben gideyim, bak nasıl söz alıyorum, gör.” demiş. Adam da “İyi öyleyse bu akşam da seninle beraber gidelim.” demiş.

           Akşam olmuş, o eşkıya kişinin eşkıya olan arkadaşıyla beraber dünür gitmişler. O eşkıya adamın eşkıya arkadaşı, dağ evinde olan arkadaşının daha evine varmadan, evin uzağından eşkıya arkadaşının ismiyle bağırarak “Ulan…bilmem ne yaptığım. Senin soyunu sülaleni çoluğunu çocuğunu yedi neslini bilmem ne yaparım. Ulan, filan kişiler senin kızına dünür geliyorlarmış da sen vermiyormuşsun, sen nasıl vermezsin?” diye bağırınca, eşkıya arkadaşı ev kapısına çıkmış “Ulan …(arkadaşının ismini söyleyerek) “Onlar senin gibi mi geliyorlar? Onlar senin gibi mi geliyorlar? Onlar, hacıyla hocayla…geliyorlar. Ben de kızımı verdin gitti.” demiş.

           Mevlana “Bal arısını salarsan, gider bir çiçek üzerine konar; bok arısını salarsan gider bir bok üzerine konar. O ondan hoşlanır, öbürü de ondan hoşlanır.” der.  

           Muhyiddin-i Arabi de “Gübre böceği gül kokusundan hoşlanmaz…” der.