Yunus Baki Koçak

            Gerede köylerinden birinde bir adamın bir oğlu varmış. Oğlan büyüyüp buluğ çağına erince, oğlunu evlendirmek için Gerede köylülerinden birinde bulunan bir kızın babasına dünür gitmiş.  

Kızın babası da “Biz, sizi henüz tanımıyoruz. Bir soralım, soruşturalım da Allah nasip ederse olur, etmezse Allah, size de bize de hayırlısını versin.” demiş.  

Birkaç gün sonra kızın babası, oğlanın ailesi hakkında soruşturma yapmak için İlçeye gelmiş. Dünür gelen adamların girdiği kahveye gelerek, o köy halkından kimlerin olup olmadığını sormuş. Dünür gelen adamın dargın olduğu adamı “Bu adam o köyden” diye göstermişler. 

Adam da, o gösterilen adamın yanına vararak “Sizin köyden şöyle şöyle bir adam var ve o adam da benim kızıma dünür geliyor. Bu adamlar nasıl insanlardır.” diye sormuş.

O adamda cevaben “Amca gel şuraya otur.” deyip, adamı oturduğu masaya oturtur ve sonra da ona bir çay ısmarladıktan sonra “Amca, ben tam on senedir o adamla dargınım. Daha evvelinden de arkadaş idim. Eğer elinden geliyorsa kendi elinle götür kızını teslim et. Adam çok iyi bir adamdır. Ama biz on senedir dargınız.” demiş.

Neyse, iş olmuş ve kız da verilmiş.

Günlerden bir gün, oğlanın babası bu söylenenleri duymuş ve bir Cumartesi günü Gerede’de bir kahvede bu dargın arkadaşıyla tesadüf karşılaşırlar. Oğlanın babası, dargın olduğu eski arkadaşının bu sözlerine çok memnun olmuş olacak ki “Ula deli oğlan, sen benim hakkımda böyle böyle demişsin, dargınlığımız yine dargınlık. Akılsız dostun olmaktan, akıllı düşmanın olsun. Gel şurada beraber bir çay içelim.” demiş ve orada beraber bir çay içerek ayrılmışlar.