Yunus Baki Koçak

Memleket harpten çıkmış, yokluk ve kıtlık yıllarında ve evde de hanımlardan kimsenin olmadığı bir zamanda Gerede?nin Samat Köyünde Gömeccioğlu ile Hafız Osman sokakta sohbet ederlerken Gömeccioğlu “Oğlum Osman karnımı hiç doyuramıyorum, ne yapacağız bilmem” der.

Hafız Osman “Dede, evde yağ var mı? „Var.? Yumurta var mı? „Var.? Öyleyse hadi gidelim, ben senin karnını doyuruvereyim” demiş.

Beraber Gömeccioğlu?na gitmişler. Gömeccioğlu, yağı, yumurtaları ve ekmeği ortaya getirmiş.

Hafız Osman, yumurtaları bir kaba kırıp ekmekleri dilip yumurtalara bulayarak tavada bolca erittiği yağların içine atıp kızartarak Gömeccioğlu?nun karnının doyurduktan sonra “Nasıl oldu dede, karnın doydu mu?” deyince, Gömeccioğlu, “Oğlum Osman böyle bolca yumurta, bolca yağ, bunca masraf olduktan sonra ben çarık kurusunu da yerdim” demiş.

Gömeccioğlu ve Damadı

Samat Köyü halkından Gömeccioğlu, Kazancıoğulları?ndan Adalı gile bir kız vermiş. Gömeccioğlu bir gün, damadı davet etmiş. Yemeğin tuzu biraz acı imiş. Damat “Gömeccioğulları zaten iti1 yer” demiş. Gömeccioğlu?da “Kazancılar köpeği de yer ya.” diye cevap vermiş ve uzun bir müddet darılıp konuşmamışlar.

Ahmadoğlu

Samat Köyü halkından Ahmadoğlu?na misafirliğe gidenler, bir müddet oturduktan sonra saat kaç diye sorduklarında misafirler, Ahmadoğlu?nun sevdiği kişilerse “Ohoo, daha saat akşam 7 veya 8” dermiş. Eğer sevmediği kişilerse, “Ohoo, vakit epey de olmuş. Saat 11 veya 12” dermiş. Halk arasında “Ahmadoğlu usulü” tabiri meşhurdur. O yıllarda herkeste saat yoktu ve bazı yaşlı kişilerde cep saati bulunurdu. Onun için de saati olanlara saat sorulurdu.

Belki Yağmur Yağar

Adamın biri hacca gitmiş ve bir Cumartesi günü paltosunu giyerek dolaşmaya başlamış. Adama “Yahu ne oluyor bu sıcakta palto giyilir mi?” dediklerinde adam “Ne olur, ne olmaz bugün Gerede?nin pazarı, belki yağmur yağar.” demiş.

Ak Köpeğin Sahibi

Adamın biri bir köyden beyaz bir köpek almış. O köyden gelen her kes, o haneye uğrar ve “Ak köpeğin sahibi” diye misafir olmak istermiş. Adam bir gün canından bıkmış ve köpeği öldürüp, bir ağacın dibine gömmüş. O günden sonra gelen misafirlere de ak köpeğin hanesi olarak o ağacın dibini göstermeye başlamış. “Ak köpeğin sahibi” tabiri o günden itibaren halk arasında ve uygun ortamlarda sık sık kullanılmaya başlanmıştır.

Yaşlı insanlar bu hatıraları zaman zaman çeşitli sohbet ortamına göre sık sık anlatırlardı.