Yunus Baki Koçak

Gerede esnaflarından birinin annesi hacca gitmek ister.

Bu hac aşığı kadını araba tuttuğu için göndermek istemezler.

Kadının ısrarı üzerine evlatları, kadını hacca yazdırmak zorunda kalırlar.

Kadın hacca yazılır ve gün gelir Gerede’den arabaya bindirilir, Ankara’ya varıncaya kadar kadın araba tutmasından dolayı iyice şaşkın bir hale gelir.

Kadının hem evlatları ve hem de hocalar, kendisine haccın farz olmayacağına dair ikna çalışmaları yapsalar da kadını çevirmeye muvaffak olamazlar ve kadın “Ölürsem ölürüm ben gideceğim” diye ısrar eder.

Kadının çocukları, Antalya sınır kapısına kadar annelerinin arkasından giderler ve annelerini geri çevirmenin yollarını ararlar.

Kadın, Antalya sınır kapısına kadar iyice şaşırır, araba tutmasından neredeyse ölecek bir duruma gelir.

Görevli bütün hocaların ve evlatlarının ısrarı üzerine kadını yine arabadan indiremezler. Kadın “Ben ölürsem de bu yollarda veya Mekke’de öleyim.” deyip, hac yolundan dönmez. Nihayet kadının evlatları, çaresiz bir biçimde geri dönmek zorunda kalırlar.

O dönemlerde hacca araba ile gidilir ve telefon da olmadığı için, hacılar gelinceye kadar ölen, kalan kişilerden haber alınamazdı.

Hacıların gelme zamanı gelir ve kadının çocukları, annelerinin ölüm haberini beklerler ve bu heyecanla Antalya sınır kapısına kadar giderler.

Annelerinin hac arabası sınır kapısından geçip hacılar inmeye başladığında, ölüm haberini bekledikleri anneleri, herkesten evvel sapa sağlam arabadan inip evlatlarının yanına gelir.

Kadının evlatları sevinçten ne yapacaklarını bilemezler ve annelerine “Anne sen nasıl iyi oldun, biz seni çok kötü, şaşkın ve hasta bir şekilde gönderdik.” dediklerinde, anneleri “Evladım, sınır kapısını geçtikten sonra benim hiçbir şeyim kalmadı.

Hac vazifemi de güzelce yaptım ve Allah’ın izniyle döndüm geliyorum.” diye cevap verir.