Vehbi Camgöz

         Özellikle anayasa referandum sürecinde başlayan kutuplaşma, seçim döneminde zirve yaptı. Artık saflar iyice belirginleşti. Daha önce çeşitli nedenlerle, birbirlerine adeta “can düşmanı” olanlar bu süreçte aynı kutupta yer almaya başladı.

         Kutuplaşmanın bir tarafında, iktidar partisi, cemaat, eski sağcılar, eski milliyetçiler, küreselci liberaller,

         Diğer tarafında, eski solcular, Kemalistler, ulusalcılar, CHP, MHP, BDP, eski “ eski İslamcı yeni Kürtçüler” ve PKK uzantıları.

         Eskiden olduğu gibi, bunların tarafı olmayan, ortada duran ve bu kutuplaşmanın milletin hayrına olmadığını haykıran, milli görüş hareketi.

         Bu durumu biz, özellikle 70lerde yaşadık. Kutuplaşmayı körükleyen iç ve dış güçler, bu kutuplaşmaya müdahil olup, kendi hesaplarına göre yakın olan tarafı destekleyip, ülkeyi kana buladılar. Olaylar bir şekilde bitip, bilançosu çıktığında bu kutupları kavgaya sevk edenlerin aynı güçler olduğu anlaşıldı.

         Sabahleyin bir “sağcı” öldüren silah, akşama bir “solcu” öldürdü. Memleketine hizmet etmek için kanı kaynayan birçok idealist insan kıyıma uğratıldı.

         Statüleri ve pozisyonları, olayları önlemeyi gerektiren birçok yönetici, olayları yatıştırıp, kanı durdurmak yerine; “bana sağcılar adam öldürüyor dedirtemezsiniz”  demişlerdir. Bir diğeri; gençleri kışkırtarak, “ toprak işleyenin su kullananın” diyerek solcuları, “halklara özgürlük” diyerek Kürtçüleri kışkırtıp, kan dökülmesine sebep olmuşlardı.

         O dönemde milli görüş ve onun lideri bu kavganın sun-i olduğunu milleti bölmek ve parçalamak için dış güçler ve özellikle Siyonistler tarafından uygulandığını haykırıp, İslamcı gençliği bundan uzak tutmaya gayret etmişti. Zaman onu haklı çıkardı.

         Bu kutuplarda yer alan birçok kabiliyetli genç bu anlamsız kavgalarda öldürüldüğü için bu gün gerek sağda ve gerekse solda kabiliyetli liderler kalmamıştır. Ülkede sol, kabiliyeti tartışmalı yeni liderlere kalmıştır. Ülkücü harekette büyük bir kıyıma uğradığı için, bugün yaptıkları ile ne kadar ülkücü oldukları tartışmalı olanlara, meydan kalmıştır. Onlarında ülkücülüğü getirdiği yer, “Türk-İslam ülküsü” olmaktan çıkmış gibi… 

         Bugün “gömleği çıkaranlar” aslında siyaset meydanında rakipsiz at oynatıyorlarsa, bunu o dönemde kendilerini koruyup kavgalarda harcatmayan eski liderlerine borçlu olduklarını bilmelidirler. Çünkü biraz düşününce onlarda fark edecekler ki, eğer sol ve ülkücü kesimin kabiliyetli gençleri o dönem harcanmasaydı, bu kesimler mevcut liderlerden daha kabiliyetli liderlerle karşılarına çıkardı. Meydanı bu kadar boş bulamazlardı.

Meydan o kadar boş ki 87likler bile bu meydanda kendilerine yer ve rakip bulabiliyor.

         Bu konuda şöyle düşünmekten kendimi alamıyorum. Malum Çanakkale harbi kadro yönünden büyük bir yıkım oldu, tahsilli binlerce insanımızı, nasıl kaybettiysek, 80 öncesi olaylarla da yine binlerce sağcı-solcu okumuş insanımızı kaybettirerek gelişmemizi engellediler.

         Çanakkale de vatan savunması için bu kayıp verilirken daha sonrakini aklımızı kullanamamamız sebebiyle verdik. Bu günkü ak parti başarısını biraz da burada aramamız gerekir. Kendisini terk ettikleri, Erbakan hocanın, feraseti ve koruması sayesinde şuanda siyasette “tek tabanca” kaldılar. Şu anda ülkeyi idare edenlerin en azından bu sebeple bile merhum hocaya minnet borçlarını unutmamaları gerekir.

         Netice itibariyle hiçbir mantığı bulunmayan, yan yana olanların bile zor olan, birbiriyle ortak yönleri olmayan bu kutuplaşmanın peşinden gidilmemelidir. Bu son kutuplaşmanın hiçbir mantığı yoktur. MHP’nin CHP, PKK ve Ergenekon un aynı safta olması, siyaseten bile olsa mantıksızlıktır. Diğer kutup da ortak paydanın menfaat olduğunu düşünüyorum. Ak parti iktidardan gittiğinde bu gün yanında olanların onlarla selamı-sabahı keseceğini herhalde kendileri de biliyordur.

         Milli görüş dün nasıl milletin hayrına görmediği kutuplaşmanın tarafı olmadıysa, memnuniyetle belirtmeliyim ki bu tutarlı tutumunu bugünde liderinin yokluğunda sürdürüyor. Onun yolundan giderek onu olan minnet ve vefa duygusunun gereğini yerine getiriyor.

         Selamlarımla…