Ahmet Yaman

Geçen hafta Cuma (23/07/2010) akşamı can dostum Ali ABAK’ın yeğeni Kaan ABAK’ın vefatının kırkıncı gecesi münasebetiyle okutulan mevlide katıldım.

Mevlit sonunda ikram edilen yemekten yedik, hayır dualar ettik. Ruhu şad olsun. Allah ana babasına kardeşine ve geride kalan akrabalarına sabırlar versin.

Yemeklerimizi yerken aklıma Hülya EKŞİGİLİN güzel yazısı aklıma geldi: ACIYA TAT KATMAK!

Ölüm öyle bir olgu ki beklide acıların en büyüğü. Ama gelin görün ki dünyanın her yerinde her dinde ölünün arkasından bir şeyler yiyilip içiliyor.

Mesela İrlandalılar sarhoş olana kadar içiyorlar, New Orleanslılar caz orkestrası ile caddelerde geziyorlar.

Almanyada aile dostları bir lokantada eski günleri yad ederken Danimarkada ölen kişinin evinde soğuk sandviç ve bira içiliyor.

Yakın ve Uzakdoğuda genellikle pirinç kullanılıyor ölüm sonrası yemeklerinde.

Müslümanlarda irmik helvası yapılırken Yahudilerde ise tatlı yok! Doğum ile ölümü simgeleyen yumurta zeytin ve anasonlu kurabiye ”biskoços” var. Ermenilerde de kahve ve irmik helvası ikram ediliyor. Kırk duasında ise acıbadem kurabiyesi dağıtılıyor.

Neticede tüm uluslarda ve dinlerde ölüme ve bir anlamda onun yarattığı acıya tatlı ile göğüs germek sözkonusu. Evet ölüm ne kadar acı ise hayatta o kadar tatlı!